علی جمال - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات اهواز
بهزاد وثیق - استادیار و عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی جندی شاپور دزفول

تابه امروز رویکردهای مختلفی در زمینه بازسازی پس از سانحه در جهان تدوین شده است. در کشور زلزله خیزی مانند ایران و اخیرا در استان ایلام در بخش مورموری تعدد این سوانح توجهات را به تدوین راهبردهایی در برخورد با موضوع بازسازی و اسکان موقت منوط می سازد. در بین سکونت گاه های انسانی (شهری و روستایی)، مناطق روستایی در برابر حوادث به ویژه زلزله آسیب پذیرتر می باشند. استفاده از شیوه های سنتی ساخت و ساز با مصالح بومی بدون در نظر گرفتن مسائل فنی یکی از دلایل آسیب پذیری خانه های روستایی است. علاوه بر این، محدودیت های اقتصادی، شرایط آب و هوایی و کمبود برخی مصالح، مردم را به ساخت بناهایی با کیفیت پایین مجبور می کنند. این مقاله با تکیه بر روش تحلیلی - توصیفی و براساس مطالعات کتابخانه ای و اسنادی تلاش می کند تا به این موضوع بپردازد. نگارندگان بر این عقیده هستند که توجه به مولفه معیشتی و فرهنگی در بخش مورموری می توان بازسازی و اسکان موقت در سوانح را با ویژگی مشارکت عجین سازد.

بازسازی پس از سانحه، اسکان موقت، مورموری، زلزله