مطالعه و ارائه ی راهکارهای طراحی جهت بهبود محیط کالبدی دانشکده معماری با رویکرد روانشناسی محیط

آنچه که امروزه در زمینه ی آموزش معماری بیشتر مورد توجه قرار می گیرد، ارتقاء و تسریع یادگیری در دانشجویان این رشته است. اجرای برنامه های آموزش رشته ی معماری، مستلزم مکانی مناسب برای انجام رفتارهای مربوط به آن است، بنابراین نمی توان نقش محیط کالبدی آموزش را در فرآیند یادگیری دانشجویان نادیده انگاشت. مطابق فرضیه ی این پژوهش، عوامل محیطی و کالبدی فضا، نقش موثری در افزایش میزان یادگیری دانشجویان رشته ی معماری در محیط آموزش دارند. در این راستا، چگونگی این تاثیر و ویژگی های کالبدی فضای متناسب با آموزش رشته ی معماری، موضوعی است که بحث و بررسی بیشتری را می طلبد. با سازگار ساختن مشخصات کالبدی- فضایی محیط های آموزشی معماری با الگوهای طراحی فضا در روانشناسی محیط، ممکن است بتوان به فضایی برای دانشجویان این رشته دستیافت که علاوه بر تامین نیازهای رفتاریآنها در مواجهه با محیط کالبدی آموزش، میزان یادگیری دانشجویان معماری را نیز تا حد قابل توجهی افزایش دهد. لذا پژوهش حاضر در جهت نیل به فضایی که ویژگی های کالبدی آن به ارتقاء و تسریع فرآیند یادگیری در دانشجویان رشته ی معماری یاری می رساند، انجام شده است. در این راستا، مولفه های ویژه ای همچون: اجتماع پذیری، انعطاف پذیری، حس تعلق، ادراک و تجارب بصری، ایجاد ساختار قوی در فضای کالبدی، وجود محرک های محیطی موثر در فضا و نیز رابطه ی این عوامل با محیط کالبدی آموزش رشته ی معماری مورد مطالعه و بحث قرار گرفته است. نتایج حاصل از پژوهش حاضر، مجموعه راهبردهایی است که می تواند در تدوین الگوهای طراحی فضای متناسب با آموزش رشته ی معماری مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

محیط کالبدی آموزش معماری , تعامل محیط کالبدی و آموزش , ارتقاء سطح یادگیری , روانشناسی محیط