مسکن اجتماعی و تبیین هویت در مجتمع های مسکونی ایرانی

ساختارهای اجتماعی به عنوان چارچوب مشخص و تقریباً ثابتی که در انگیزه , معیارهای و نحوه زندگی مردم در عرصه های مختلف فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی مردم تاثیر گذار است، و مفهوم مجتمع مسکونی چیزی بیش از یک سرپناه و چیزی بیش از محافظ انسان و فعالیت هایش از هر گزند عناصر طبیعی است، مسکن و محل سکونت آدمی کالبدی است که نشانی از خود فردی و جمعی وی را منعکس می سازد نسبت میان سبک زندگی و معماری با مقوله هویت و بحث از شکل گیری نوع خاصی از فردیت، به تبع آن اجتماع ارتباطی تنگاتنگ دارد. اگر بتوان اذعان داشت که زندگی روزمره صرفا قلمرو امور بدیهی، ثابت، و مبتنی بر عادت نیست، می توان به بررسی این امر پرداخت که شیوه سکونت فرد ایرانی و نحوه شکل دهی او به مسکن در طول زمان منجر به انباشتی پایا می شود که در کنش و واکنش هایی همیشگی، تأثیری مداوم و مستمر از خود بر جای می گذارد. . نسبت میان سبک زندگی و معماری با مقوله هویت کاربرآن بنا ارتباطی تنگاتنگ دارد و سبک زندگی بر زیستن در نوع خاصی از کالبد معمارانه تأثیر می گذارد. پژوهش حاضر شامل دو بخش می باشد که در بخش نخست به بررسی مسکن اجتماعی در کشورهای مختلف و نحوه ساماندهی آن می پردازیم و در بخش دوم به مسئله فراموش شده هویت در معماری مسکن اجتماعی می پردازیم.

Keywords:

مسکن , هویت , ساختار اجتماعی , کیفیت سکونت