ارزیابی کیفی آبهای زیرزمینی دشت برخوار اصفهان

بررسی نتایج آنالیز شیمیایی 19 حلقه چاه در دشت اصفهان برخوار طی سال های 18 تا 91 افزایش نسبتاً محسوسی را در مقدار شوری آب زیرزمینی منطقه نشان می دهد. نقشه های هم ارزش مربوط به توزیع هر شاخص کیفی در هر دوره نمونه برداری توسط محیط های نرم افزاری GIS با روش درون یابی IDW و Surfer تهیه شد. با استفاده از برنامه های Aq.Qa و Rockworks گراف های مورد نیاز رسم و مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بررسی ها نشان می دهد که عامل زمین شناسی ناحیه ای مهمترین پارامتر تأثیر گذار در آبخوان منطقه بوده است. بیشترین آلودگی مربوط به نواحی شرق و شمال شرقی منطقه می باشد و ایستگاه سروآباد با میانگین هدایت الکتریکی μs/cm 11840 آلوده ترین نقطه و جهادآباد- چاله سیاه μs/cm 1154 کمترین آلودگی را در دشت به خود اختصاص داده اند. رسوبات قدیمی که در نواحی شمال شرقی قرار دارند با فروشست کانی های تبخیری و نمک ها و انتقال آنها به سفره آب زیرزمینی باعث شوری آب این ناحیه از دشت شده است. از طرفی با افت تراز سطح آب در سایر نواحی باعث نفوذ و حرکت جبهه آب شور به طرف سفره آب شیرین شده و محیط زیست منطقه را با چالش مواجه ساخته است. بعد از کشاورزی، فعالیت های انسانی در منطقه بعنوان عامل دوم در افت کیفیت آب زیرزمینی مطرح می باشد. نقشه های پهنه بندی کیفی تهیه شده بیشتر وسعت آبخوان را به لحاظ شرب و کشاورزی نامناسب نشان می دهد. بررسی ها نشان می دهند که نواحی شرق، شمال شرقی و مرکزی محدوده از حساسیت بیشتری نسبت به آلودگی برخوردارند.

Keywords:

آبخوان اصفهان برخوار , شوری , زمین شناسی ناحیه ای , آلودگی , پهنه بندی , GIS