ارزیابی کیفیت زندگی شهری با استفاده از تکنیک تاکسونومی عددی (مطالعه موردی: منطقه 2 شهرداری تهران)

موضوع کیفیت زندگی از دهه های پایانی قرن بیستم به این سو در ادبیات نظری توسعه اهمیت فوق العاده ای یافته است و مبنای تمایز و دسته بندی های نوین کشورها در سال های اخیر شده است. شاخص های توسعه ی انسانی، استانداردهای زندگی و مصرف، در سه دهه اخیر تحولی در ادبیات توسعه از حیث اهداف و چشم انداز به وجود آورده اند و همگی به نوعی با موضوع کیفیت زندگی مرتبط هستند. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی کیفیت زندگی شهری، با استفاده از شاخص های خدماتی و رفاهی انجام گرفته است. روش مورد استفاده در این تحقیق توصیفی - تحلیلی است و اطلاعات مورد نیاز آن به روش کتابخانه ای گردآوری شده است و با استفاده از تکنیک تاکسونومی عددی مورد محاسبه و تجزیه تحلیل قرار گرفته اند. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که در منطقه 2 شهر تهران ناحیه 9 با مقدار fi، 1.02 محرومترین و ناحیه 7 با مقدار fi، 0.566 برخوردارترین ناحیه از نظر شاخص های کیفیت زندگی شهری محسوب می شوند و بین برخوردارترین و محرومترین ناحیه منطقه اختلاف فاحشی وجود دارد، که این مغایر با عدالت اجتماعی در شهر و در نتیجه آن توسعه پایدار است. بنابراین صرف وجود خدمات در یک ناحیه، حتی اگر که بیش از نیاز واقعی باشد و یا با سرانه استاندارد برابر باشد نمی تواند جوابگوی نیاز همه نواحی شهر باشد و به پایداری شهر منجر شود؛ بلکه در کنار این مساله، باید این امر مهم مورد توجه ویژه قرار گیرد که این خدمات به چه شکلی توزیع شده اند و پراکندگی فضایی آنها از چه الگویی تبعیت می کند.

Keywords:

کیفیت زندگی شهری , نواحی شهری , تاکسونومی عددی , منطقه 2 شهر تهران