بررسی وضعیت شاخص های اجتماعی مسکن در مناطق شهری و روستایی شهرستان رشت

شاخص های مسکن مهمترین و کلیدی ترین ابزار برنامه ریزی مسکن می باشند. در این مقاله به بررسی وضعیت شاخص های کمی و کیفی اجتماعی مسکن مناطق شهری و روستایی شهرستان رشت پرداخته شده است. روش تحقیق ترکیبی از روش های توصیفی، تحلیلی و موردی- میدانی است. نتایج بررسی و مقایسه شاخص های اجتماعی مسکن در مناطق شهری و روستایی شهرستان های رشت طی سال های 1345 الی 1390 نشان می دهد که از نظر شاخص های اجتماعی کمی مسکن (تراکم خانوار در واحد مسکونی، تراکم نفر در اتاق و تراکم نفر در واحد مسکونی) در وضعیت مناسب تر و مطلوب تری نسسبت به گذشته قرار دارند و هم چنین از نظر شاخص های اجتماعی کیفی (میانگین سطح زیر بنای واحد مسکونی، دوام مصالح، مالکیت و نحوه تصرف و امکانات زیر ساختی و خدمات اساسی) وحدهای مسکونی روند رو به رشدی را شاهد بوده و بهبود نسبی داشته اند. هم چنین در مقایسه تطبیقی مناطق شهری و روستایی شهرستان رشت از لحاظ وضعیت اجتماعی مسکن، مناطق شهری شهرستان از لحاظ کمی و کیفی وضعیت اجتماعی در وضعیت مناسب تر و مطلوب تری نسبت به مناطق روستایی قرار دارند از همین رو توجه بیشتر به مساکن روستایی در برنامه ریزی های مسکن بیش از پیش احساس شده و باید در الویت برنامه ریزی ها قرار گیرد.

Keywords:

مسکن , شاخص های اجتماعی , شاخص های کمی و کیفی , مناطق شهری و روستایی شهرستان رشت