میثم بندانی - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی و عضو هیئت علمی دانشگاه زابل
محمودرضا میرلطفی - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه زاب
افسانه سارانی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیای و برنامه ریزی روستایی دانشگاه زابل
زری کدیور - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیای و برنامه ریزی روستایی دانشگاه زابل

خشکسالی از جمله پدیده هایی است که در اثر تغییرات الگویی آب و هوایی ناشی از کاهش نزولات جوی کمتر از حد معمول خود به خود بوجود می آید و ادامه آن موجب عدم تعادل هیدرولوژیکی و اکولوژیکی حوضه می شود. از یک دیدگاه جامع خشکسالی را می توان معلول یک دوره شرایط هوای خشک غیر عادی دانست که به اندازه کافی دوام داشته باشد تا عدم تعادل جدی در وضعیت هیدرولوژیکی یک ناحیه ایجاد کند. خشکسالی را می توان از لحاظ محدودیت آبی «نبود یا کمبود محسوس و معنی دار آب تعریف کرد» و هر فرایند و یا برنامه ای که به ایجاد زمینه برای افزایش ذخایر آب شیرین و نیز تداوم استفاده از آن منجر شود، مبارزه با خشکسالی و کم آبی به شمار می آید. مرور آمار و اطلاعات گذشته در منطقه سیستان نشان می دهد که به طور متوسط هر 15 سال یکبار، یک خشکسالی و هر 30 سال یکبار، یک خشکسالی بحرانی در این منطقه اتفاق افتاده است. از آنجاییکه که خشکسالی در سیستان عامل محیطی قدرتمندی است که موجب اضمحلال توانمندی های اکولوژیک و بروز ناهنجاری های اجتماعی و اقتصادی شده است که می توان به خشکسالی اقتصادی - اجتماعی و خشکسالی سیاسی و اجتماعی تقسیم نمود. دریاچه هامون که هنگام پر آبی نگین استان محسوب می گردد، که در سالهای خشکسالی خسارات شدیدی وارد شده شایان ذکر است که برای بررسی راه های مقابله با خشکسالی در منطقه، ابتدا ویژگی های اقلیمی منطقه بحث شده. و سپس با توجه به ویژگی منطقه پیشنهادهایی ارائه شده است.

خشکسالی، خشکسالی اقتصادی- اجتماعی، اقلیم، کم آبی، سیستان