توزیع جغرافیایی اماکن مذهبی غرب گیلان وتاثیر ان بر گردشگری (مطالعه موردی:شهرستان رضوانشهر)

گردشگری خصوصاًگردشگری مذهبی دردنیای امروزیکی از بخشهای مهم فعالیتهای توریستی محسوب می گرددکه درکنارآن فعالیتهای اقتصادی، اکوتوریسمی و جاذبه های تاریخی نیزبه چشم می خورد، مانند سفر حاجیان از سرتاسر دنیا به مکه مکرمه، این فعالیت ها از دیدگاههای مختلفی مورد توجه قرار گرفته است. در کشور ما بخصوص در زمان تعطیلاتی همچون عید نوروز و تابستان که فصل گردش و مسافرت است. با توجه به اعتقادات مذهبی جامعه ایران، معمولاً حرکت زائران به شهرهای مقدس از جمله مشهد، قم و اماکن مذهبی در شهرها و روستاهای مختلف با انگیزه های معنوی بسیار زیاد صورت می پذیرد. این مسئله در استان گیلان آمیخته گی زیادی با بحث دانش بومی، اکوتوریسم، صنایع دستی، معماری و .... دارد. از آنجا که بخش اعظم مشکلات عقب ماندگی و توسعه نیافتگی اماکن مذهبی و ساکنان آن به ناتوانی منابع معیشتی آنها بر می گردد، گردشگری مذهبی با ایفای نقش تکمیلی در کسب درآمد و تنوع بخشی به منابع اقتصادی (با تکیه بر تقویت صنایع دستی) ضمن حل مسایل و مشکلات فوق می تواند به توسعه این اماکن و ثبات جمعیتی آن نیز کمک نماید، از طرفی در توسعه پایدار منطقه بدون آثار تخریبی بر محیط زیست و بانگرش بومی اماکن مذهبی را می تواند بدنبال داشته باشد. در این تحقیق به نگرشی اجمالی در زمینه صنعت توریسم (مذهبی) غرب گیلان، پراکندگی مکانی، بررسی زیرساختها همچنین طرح مباحثی مانند جاذبه های مذهبی وفرهنگی، امکانات بالقوه و بالفعل جذب توریسم، تنگناها و علل عدم توسعه بخش توریسم پرداخته شده. پژوهش حاضر با استفاده از روش مطالعات میدانی و کتابخانه ای- اسنادی به ارائه راهبرد در جهت توسعه گردشگری مذهبی و ایجاد فرصت های گردشگری در غرب گیلان و خصوصاً منطقه رضوانشهر پرداخته است.

Keywords:

دانش بومی مذهبی , توریسم مذهبی , توسعه پایدار , برنامه ریزی , اکوتوریسم