مرال فیاضی - کارشناسی ارشد مرمت و احیا بناها و بافت های تاریخی، پژوهشگر و راهنمای گردشگری، مدیرعامل سازمان مردم نهاد کانون پایندگان میراث البرز- کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی، واحد یزد

قنات نشانه نبوغ ایرانیان، نیاکانی که آب را مقدس می دانستند و آن را گل نمی کردند. در دل کویر زندگی و سبزی را می آفریدند و باغ های زیبایی- مانند باغ ماهان کرمان- را در بیابان سیراب می کردند. کهریز- چاهی افقی با شیبی ملایم- را برای کشاورزی و سرسبزی با دقت و روشی ساده اما دقیق، با تلاش بسیار و همگام با طبیعت ایجاد کردند. صرفه جویی همراه با احترام به زیست بوم همیشه سرلوحه کسانی بود که در هزاره های پیش با صبر و حوصله هزاران کیلومتر دالان را با ابزاری ساده و قوانین علمی درست که بعدها صحت آن ثابت گشت، حفر کردند. بر طبق اسناد و مدارک روش سنتی حفر قنات توسط مقنیان، بهترین و چاک ترین راهی است تا آب از دل زمین به روی سطح راه یابد و در دسترس مداوم باشد.

قنات، کاریز، کهریز، مقنی، چاه های افقی، فن آبیاری در دل کویر