بررسی جاذبه های گردشگری منطقه 12 تهران با رویکرد زمینه گرایی انتقادی

احداث مجموعه های فرهنگی و گردشگری در قالب مراکز هنری، اقامتی و یا فضاهای گردهمایی یکی از انواع فضاهای عمومی مطرح شده در روزگار اخیر است که می تواند نقش مهمی در توسعه فرهنگی و گردشگری ایفا نماید. ایجاد اینگونه مراکز در شهرهای دارای جاذبه گردشگری بالا در کشور با توجه به محورهای توسعه ملی مطرح شده است و موجب جذب گردشگر و همچنین افزایش زندگی ساکنین محلی می گردد. در این پژوهش بافت تاریخی شهر تهران و بالاخص محله پامنار به عنوان یکی از قطب های گردشگری در کشور به مثابه بستر طرح در نظر گرفته شده است. وجود - عناصر تاریخی مذهبی مهمی همچون حرم امامزاده یحیی و ابنیه با ارزشی که از دوره قاجار در این محدوده بر جای - مانده اند، عامل تعیین کننده ای در انتخاب سایت بوده اند. آنچه مسلم است این سایت نیز مانند بیشتر بافت های تاریخی عمدتا فرسوده شده شهرهای ما نیازمند خون تازه و احداث مجموعه ای نوین است که علاوه بر بازگرداندن پویایی های لازم در جهت جذب گردشگر و در عین حال خلق آثاری نو متعلق به و حیات به این محله، سبب افزایش پتانسیل نسل حاضر است می انجامد. به منظور دستیابی به شیوه صحیح مداخله علاوه بر انجام مطالعات در زمینه های فرهنگی و گردشگری و تجزیه و تحلیل بستر طرح، در پژوهش حاضر سعی شده دستورالعمل های ملی و بین المللی و همچنین نمونه های موردی مشابه مورد ارزیابی و بررسی قرار گیرد. ایده طرح از طریق ایجاد مجموعه ای همگون و در عین حال مدعانه به شیوه زمینه گرایی انتقادی در زمینه های خالی و کم ارزش بافت تاریخی محقق شده است.

Keywords:

مجموعه فرهنگی -ورزشی , بافت تاریخی , محله پامنار , تهران , زمینه گرایی انتقادی