نقش محورهای پیاده گردشگری در توسعه پایدار شهری نمونه موردی: منطقه 12 تهران

یکی از مهمترین جنبه های حضور انسانی در فضاهای شهری که سبب سرزندگی و پویایی این فضاها و نیز ارتقای نقش اجتماعی آنها می شود، افزایش عرصه های حرکتی پیاده اسات. برنامه ریزی جهت ساماندهی مسیرهای پیاده در همه شهرها نمی تواند با یک هدف صورت پذیرد، و از موردی به مورد دیگر متفاوت است . امروزه ضرورت برنامه ریزی به منظور احیای بافت های ارزشمند تاریخی به صورت یک مسئله مهم مطرح می شود؛ به نظر می رسد ساماندهی محورهای ارزشمند شهری به منظور تبدیل آنها به مسیرهای پیاده می تواند سبب ارتقای کیفیت منظر شهری گردد. از طرفی شهر تهران به مرکزیت تاریخی منطقه 12 و بافت تاریخی این منطقه به عنوان یکی از مراک مهم گردشگری در پایتخت ایران جایگاه ویژه ای را به خود اختصاص داده است. در این راستا مقاله حاضر با روش تحلیلی اسنادی و با استناد به مطالعات و بررسی های میدانی در رابطه تجارب به کار رفته در زمینه ساماندهی بافت های تاریخی از طریق ایجاد مسیرهای پیاده ،و با هدف ارتقای کمی و کیفی منظر شهری و احترام به حضور انسان در عرصه ی فضای شهری صورت پذیرفته اسات. نتایج و یافته های حاصل از پژوهش حاکی از آن است که ساماندهی و ایجاد مسیر پیاده در این بافت ها موجب ارتقای کیفیت منظر شهری تاریخی آنها خواهد شد.

Keywords:

بافت تاریخی , محورهای پیاده , گردشگر , منطقه 12 , معماری پایدار