حسین پیمان - عضو هئیت علمی گروه مهندسی بیوسیستم، دانشگاه گیلان
شبنم بابازاده - دانشجوی فارغ التحصیل کارشناسی ارشد ، گروه مهندسی بیوسیستم، دانشگاه تبریز
حماد ذرعی فروش - عضو هئیت علمی گروه مهندسی بیوسیستم، دانشگاه گیلان
علی ویسی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه مهندسی بیوسیستم، دانشگاه فردوسی مشهد

امروزه با توجه به اهمیت میزان تلفات محصولات، هزینهها و زمان انجام کار، در بخش کشاورزی و اطمینان از عملکرد درست ماشین آلات مورد استفاده دراین زمینه، ضرورت استانداردسازی دستگاهها بیش از پیش مورد توجه میباشد که به سبب آن صحت یا عدمصحت عملکرد آنها تایید شود و با استفاده از دادههای موجود، بهترین دستگاه با توجه به شرایط، انجام عملیات کشاورزی مورد نظر،انتخاب شود. در این پژوهش برای تایید و مقایسه عملکردی نشاکار خودگردان سوار و نشاکار کاربرپیاده از استانداردهای ملی به شمارهای 8102و 14111 و 14121 استفاده شد. درنهایت با انجام آزمونهای آزمایشگاهی و مزرعهای دستگاههای نشاکار تایید شدندو بهرهبرداری ماشینهای نشاکار مورد آزمون در بخش کشاورزی بلامانع میباشد و همچنین با استفاده از تحلیل آماری بین صفاتاندازهگیری شده دو نمونه نشاکار، اختلاف معنیداری در میزان سوخت مصرفی و ظرفیتهای عملی و نظری وجود داشت و در سایر صفات اندازهگیری شده بین دو نشاکار اختلاف معنیدار نبود. زمان نشاکاری نشاکار خودگردان برای یک هکتار، یک روز و سوختمصرفی . 115 لیتر بنزین بود، درحالیکه برای نشاکار کاربرپیاده زمان نشاکاری و سوخت مصرفی به ترتیب سه روز و 252 لیتر میباشد. در نتیجه استفاده از نشاکار کاربرپیاده را در شالیزارهای استان گیلان میتوان توصیه نمود

آزمون، استاندارد، ظرفیت عملی، ظرفیت نظری، نشاکار