تأثیر نوع افزودنی (پلاستی سایزر، سورفاکتانت و لیپید) بر روی ویژگیهای مکانیکی و نفوذ پذیری فیلمهای خوراکی حاصل از ژلاتین و ژلان

موضوع و اهداف: زیست تخریب ناپذیری مواد رایج مورداستفاده در بسته بندی، منجر به تولید بسته بندی های زیست تخریب پذیر شده است. فیلم های خوراکی به لایه نازکی از مواد خوراکی اطلاق میشود که به عنوان پوشش روی ماده غذایی استفاده شده و موجب افزایش مدت زمان ماندگاری محصول میشوند. مادهی اولیه مورد استفاده در این فیلم ها معمولا از جنس کربوهیدرات، پروتئین و لیپید است. فیلم های خوراکی باید ویژگیهای مکانیکی و ممانعت کنندگی خوبی نسبت به گازها داشته باشند. ژلان و ژلاتین از مواد پرکاربرد در صنعت بسته بندی هستند. با توجه به آنکه افزودنی های به کاررفته در این فیلم ها بر خواص مکانیکی و عملکردی بسته بندی موثر است، هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر افزودن موادی ازجمله پلاستی سایزر، سورفاکتانت و لیپید بر بهبود ویژگی های عملکردی فیلم های خوراکی حاصل از ژلاتین و ژلان است.نتیجه گیری کلی: پلاستی سایزر ها باعث افزایش انعطاف پذیری فیلم شده و اگر در غلظت مناسب استفاده شوند، از شکنندگی و ترک خوردگی فیلم جلوگیری میکنند. سورفاکتانت ها ترکیباتی آمفی فیل هستند که با افزایش ویژگی های هیدروفوب فیلم، باعث کاهش نفوذپذیری به بخارآب میشوند. لیپیدها نیز با داشتن ویژگی های هیدروفوب باعث کاهش نفوذپذیری به رطوبت در فیلم میشوند.

Keywords:

فیلم خوراکی , ژلان , ژلاتین , پلاستی سایزر , سورفاکتانت , نفوذپذیری