سوسن خسرویار - عضو هیئت علمی گروه مهندسی شیمی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قوچان، قوچان، ایران
هانیه حسن زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی شیمی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قوچان، قوچان، ایران

بیماری دیابت قندی شایع ترین بیماری متابولیک در جهان است که به منظور بهبود و کنترل آن از هورمون انسولین که به چرخه سوخت ساز قند در بدن کمک می کند، استفاده می شود. خوراکی سازی انسولین برای کاهش عوارض تزریق های زیر جلدی پیوسته مورد توجه قرار داشته است. در این مقاله انواع پلیمر های مورد استفاده در خوراکی سازی انسولین، اندازه نانوذرات، فراهمی زیستی و دوز داروی انسولین مورد بررسی قرار گرفت. بر طبق مطالعات انجام شده مشخص گردید دوز داروی انسولین خوراکی نسبت به انسولین تزریقی بیشتر بوده چرا که تنها %0,5 انسولین کپسوله شده که به صورت خوراکی بلعیده می شود، به سیستم گردش خون راه می یابد بیشتر آن ها در سد های بیولوژیکی و آنزیم های معده تخریب می شوند. بررسی ها نشان داد با کاهش اندازه نانوذرات، فراهمی زیستی به دلیل عدم تشخیص ماکروفاژها، عبور نانو ذرات از حفره های متخلل و تعامل مناسب با غشای سلولی، افزایش می یابد. نانوذرات بر پایه بیوپلیمر های کیتوزان و آلژینات در اکثر آزمایشات، با اندازه ی کوچک تری تولید شده و فراهمی زیستی بالاتری را از خود نشان داده اند.

دیابت، انسولین خوراکی،پلیمر های زیست تخریب پذیر، نانوذرات، فراهمی زیستی