خلاقیت و تحلیلی بر سیر پژوهشی دهه های اخیر در ایران: رویکردی جامع به اندیشه خلاق

موضوع خلاقیت در مورد انسانها مصداقی عام دارد که دارای دو حالت ویژه است. اول اینکه درونی است و دوم؛ بواسطه آموزش و پرورش می توان زمینه و ظرفیت آنرا در افراد به فعلیت رساند. بی تردید خلاقیت در زمره مهمترین و فراگیرترین فعالیت های انسانی بشمار می آید. خلاقیت یعنی اظهار وجود و استقلال طلبی و حفظ شخصیت انسان؛ نشان دادن عمل یا رفتار و توانایی در پیدا کردن راه حل تازه برای حل یک مشکل (توحیئی، 1379). از مسائل عمده ای که از نیمه قرن بیستم به بعد در صحنه اندازه گیری روانی ظاهر شد، مساله اندازه گیری آفرینندگی یا خلاقیت بود (آناستازی، 1364). تاکید و توجهی خاص در دو دهه اخیر بویژه بعد از کارهای گیلفورد (1950، 1959، 1962)، معطوف به موضوع خلاقیت شده است.