سلیمان بکتاش - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی زلزله،دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)
محمود حسینی - دانشیار پژوهشگاه بین المللی زلزله شناسی و مهندسی زلزله
محمدحسن میثمی - استادیار دانشگاه اشرفی اصفهانی

بسیاری از ساختمانهای بتنی که در نیم قرن گذشته احداث شده اند حداقل ضوابط مورد نیاز جهت نیروهای زلزله را ارضاء نمی نمایند و بعلت عدم طراحی دقیق و بر اساس آئین نامه های قدیمی اکثر ساختمانهای موجود را می توان جزو ساختمانهای نیمه مقاوم و غیر مقاوم طبقه بندی نمود که نیاز به بهسازی دارند. با توجه به نیاز به مقاوم سازی و بهسازی سازه ها در این تحقیق سعی بر آن شد تا با بررسی عملکرد میراگر اصطکاکی در سه مدل ساختمان با ارتفاع های متفاوت 3، 5، 7 طبقه آن عملکرد مورد انتظار بدست آید. برای همین منظور ساختمانهای مذکور بگونه ای که در برابر بارگذاری جانبی، ضعیف باشند، طراحی شده سپس با انتخاب رکوردهای مناسب و تحلیل تاریخچه زمانی غیر خطی در سه مدل پیشنهادی ضعف آنها نشان داده شد. در مرحله بعد میراگر ها برای مقاوم سازی اضافه شدند و رفتار آنها با حالت قبل از مقاوم سازی مقایسه گردید تا روشن شود که چطور باعث بهبود رفتار لرزه ای و کاهش پاسخ های دینامیکی ساختمانها می شوند. مطالعات انجام شده بیانگر آن است که در سازه های بتنی دمپر اصطکاکی که وابسته به تغییر مکان می باشد از عملکرد مطلوبی برخوردار بود و سهم بسزای در مستهلک سازی انرژی و کاهش تغییر مکان نسبی طبقات نسبت به ساختمان مبنا را از خود نشان داد.

بهسازی ، ساختمان های بتن مسلح، میراگراصطکاکی، تحلیل تاریخچه زمانی غیر خطی