مطالعه آزمایشگاهی پایداری طولانی مدت تماس دهنده غشایی الیاف توخالی پلی وینیلیدن فلوراید جهت جذب دی اکسید کربن با آب دریا

غشاهای توسعه یافته الیاف توخالی پلی وینیلیدین فلوراید به روش جداسازی فازی ساخته شدند و در یک سیستم تماس دهنده غشایی گاز -مایع برای جذب طولانی مدت دی اکسید کربن با آب دریا مورد استفاده قرار گرفتند. جهت بررسی پایداری غشاها مشخصات و ساختار غشاقبل و بعد از تست جذب گاز با آزمایشاتی نظیر تراوایی نیتروژن، مقاومت مرطوب شدن، زاویه تماس سطحی، فشار تخریب و میکروسکوپالکترونی بررسی شد. نتایج تست جذب طولانی مدت دی اکسیدکربن برای حدود 1400 ساعت کاهش تدریجی تقریبا 30 % در شار جذب گازرا نشان می دهد که این کاهش می تواند به دلیل تغییر ساختار غشا در اثر واکنش پلیمر با آب دریا باشد. تراوایی نیتروژن غشای استفاده شده باآب دریا در مقایسه با غشا تازه کاهش نشان میدهد که بدلیل کوچکتر شدن اندازه حفرهها می باشد. زاویه تماس سطحی غشای استفاده شدهبشدت کاهش یافت که میتوان آنرا به تغییر خواص سطحی بدلیل رسوب املاح آب دریا بر سطح غشا دانست. مقدار جزیی افزایش در فشارمرطوب شدن غشای استفاده شده را میتوان به کوچکتر شدن اندازه حفره ها مربوط دانست اگرچه آبگریزی سطحی بشدت کاهش یافته است.غشای استفاده شده دارای فشار تخریب کمتری می باشد که این کاهش مقاومت مکانیکی را میتوان به تغییر ساختار پلیمر پلی وینیلیدینفلوراید بدلیل واکنش با املاح مختلف موجود در آب دریا دانست. نتایج آنالیز میکروسکوپ الکترونی تاییدکننده کوچکتر بودن حفره هایسطحی غشا استفاده شده با آب دریا می باشد.

Keywords:

غشاء الیاف توخالی پلی وینیلیدن فلوراید , آب دریا , جذب دی اکسید کربن , پایداری طولانی مدت