ملیحه حاج فتحعلی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران
حسن ذرالفقارزاده - دانشیار . عضو هیئت علمی دانشگاه امام خمینی (ره) قزوین

انسان موجودی اجتماعی است ودوستی با دیگران و معاشرت صمیمانه با هم نوعان از ضرورت های سازمان وجودی او به شمار می آید. یکی از مکان های ارتباط انسان با دیگران و با محیط اطرافش ، محل زندگی او می باشد. باگذشت زمان و روبرو شدن با معضلی چون افزایش جمعیت و نیز کمبود زمین، معماران و طراحان به ساخت مجتمع های مسکونی بی کیفیت، بدون توجه به نیازهای روانی تنها برای تأمین نیازهای فیزیکی انسان، پرداخته اند. غافل از اینکه طراحی فضای باز عمومی در مجموعه های مسکونی، تاثیر بسزایی در تامین نیازهای روانی انسان، خواهد داشت. هدف این مقاله رسیدن به راهکارهای معماری برای ایجاد تعاملات اجتماعی ساکنین مجتمع های مسکونی است ابتدا با استفاده از منابع موجود به تبیین مفهوم سکونت پایداری اجتماعی تعاملات اجتماعی پرداخته ضمن تدوین چارچوب نظری تحقیق و بررسی دیدگاه های مختلف پیرامون این موضوع اصلی ترین عامل در طراحی کالبدی که تاثیر مستقیمی بر تعاملات اجتماعی در مجتمع های مسکونی دارد با عنوان ایجاد فضاهای باز و جمعی از طریق پرسشنامه که توسط ساکنین مجتمع مسکونی مورد تحلیل قرار می گیرد. سیر این پژوهش از روش مطالعات گتابخانه ای و میدانی صورت می گیرد که به توصیف و تحلیل عوامل موثر می پردازد. نتایج اصل از این مقاله به ارائه راهبردهایی برای ارتقاء تعاملات اجتماعی مابین افراد ساکن در مجتمع های مسکونی و توجه ویژه طراحان به فضای باز مسکونی را می طلبد که علاوه بر تامین نور و روشنایی فضاهای داخلی و تهویه طبیعی به عنهوان فرصتی برای ارتباط بیشتر با طبیعت و مکانی برای تعاملات اجتماعی بیشتر به آن بپردازند.

توسعه پایدار، پایداری اجتماعی، تعاملات اجتماعی، فضا باز