مینو دادبان شهامت - گروه تربیت بدنی، واحد آزادشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، آزادشهر، ایران،

سرطان گروهی از بیماری ها را شامل می شود که مشخصه آنها، رشد سلولی تنظیم نشده، تهاجم و انتشار سلول ها از جایگاه اصلی به نقاط دیگر بدن می باشد (پارسا، 1390). درمان سرطان به روش هایی از جمله جراحی، شیمی درمانی، اشعه درمانی، ایمنودرمانی، ژن درمانی (پکورینو، 2008) و درمان های مکمل چون مکمل های تغذیه ای (زنجبیل، کورکومین، ویتامین E و غیره) و نیز ورزش صورت می گیرد. شواهدی از کاهش احتمالی خطر سرطان ها در فعال ترین افراد در مقایسه با کم تحرک ترین آنها حکایت دارد (مین، 2003؛ چان و همکاران، 2007؛ کویل، 2008). پژوهش ها نشان می دهند سازو کار زیست شناختی محتمل برای آثار ایمن ساز فعالیت بدنی می تواند اصلاح عملکرد هورمونی، کاهش چربی بدن و افزایش عملکرد ایمنی و ضداکسایشی باشد (گالواو و همکاران، 2007؛ لونگ و همکاران، 2004). آثار ایمن ساز مشاهده شده در این مطالعات بیشتر به کاهش انسولین و IGF (IGF-1) و پروتئین های ضد آپوپتوزی (Bcl-2)، همراه با افزایش گلوبولین پیوندی هورمون جنسی، IGFBP-1 و پروتئین های آپوپتوزی (P21, P53) مربوط است (برنارد و همکاران، 2003).

ساز و کار سلولی، سرطان، آنژیوژنز، فعالیت ورزشی