ارزیابی شاخص های کالبدی در راستای توسعه فضایی مسکن در بافت قدیم با استفاده از تکنیک TOPSIS نمونه موردی محدوده تجریش تهران

توجه جدی و همه جانبه در بهره گیری منطقی و اصولی از امکانات موجود کشور و نیز برنامه ریزی در جهت تقویت این امکانات در مواجهه با روند تحولات جمعیتی و رشد شتابان شهرنشینی چند دهه اخیر در استان تهران به دلیل خصوصیات اقلیمی و مواهب طبیعی گسترده و منحصر به فرد آن اهمیتی مضاعف می یابد؛ شاید در راستای توجه به این نکته است که در سال های اخیر و لااقل در محافل رسمی هر گاه سخنی در باب توسعه کالبدی به میان می آمده، با تاکید بر توسعه فضایی و به بیان دیگر با بالا رفتن تراکم آن همراه بوده است. در توسعه فضایی و گسترش شهرهای امروزی کمتر از نظامی برنامه ریزی شده تبعیت می شده لذا برخی از قابلیت ها از جمله زمین های خالی و بلا استفاده مرکزی شهرها و مناطق فرسوده درونی به خوبی شناسایی نشده که با شناسایی این زمین ها درون محدوده شهر ضمن جلوگیری از گسترش بی رویه و بی برنامه، می توان از مزایای آن استفاده نمود. مقاله حاضر تلاش دارد ضمن برشمردن ویژگی های منطقه تجریش(تهران) در خصوص پراکنش جمعیتی و سکونتی و تحلیل مشکلات ناحیه مرکزی در جهت امکان پذیری توسعه فضایی مسکن بر اساس ظرفیت ها و پتانسیل های موجود در محدوده و حد مطلوب تحقق آن با بررسی شاخص های مسکن با استفاده از تکنیک TOPSIS به طرحی در محدوده مرکزی در جوار امامزاده صالح برای جمعیتی مشخص دست پیدا کند.

Keywords:

توسعه فضایی , زمین های خالی , نواحی مرکزی شهرها , توسعه فضایی و فرهنگی , تجریش , TOPSIS