محمد علی ناصری - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه مهندسی عمران برنامه ریزی حمل و نقل واحد تهران جنوب دانشگاه آزاد اسلامی تهران ایران
حسن جوانشیر - استادیار گروه مهندسی عمران برنامه ریزی حمل و نقل واحد تهران جنوب دانشگاه آزاد اسلامی تهران ایران

دوچرخه سواری به عنوان گونه ای از حمل و نقل غیر موتوری دارای مزایای متعدد اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی میباشد. ترافیک وسایل نقلیه موتوری در جهان به ویژه در کشورهای در حال توسعه روبه رشد است. در ترکیب با زیرساخت های انبوه و توسعه کلان، این امر به سلامت مردم آسیب زده و خطرات معابر را افزایش داده است. دیگر جریان ترافیک روان نیست و به دلیل افزایش هر ساله ازدحام، وقت زیادی از دست میرود. سرمایه گذاری بر روی حمل ونقل عمومی و حمل و نقل با نیروی انسانی یا بسیار کم است یا اصلا وجود ندارد. در مقایسه با اتومبیل، دوچرخه وسیله ای ارزان و کم هزینه است و با در نظر گرفتن معضلات کم تحرکی در جوامع امروزی موجب تحرک بدنی و درنتیجه سلامتی بیشتر و تسهیل در جابجایی بدون آلوده کردن محیط زیست خصوصا محدوده شهری میشود. در این مقاله با معرفی و بررسی اثرات گسترش دوچرخه سواری بر سلامت فرد و اجتماع و همچنین اثرات مثبت بر کاهش ترافیک شهر و بهبود شرایط زیست-محیطی، سعی بر تفسیر بهتر این سیستم برای مسئولان ترافیکی شهرها را داریم. اجرای سیستم دوچرخه سواری به گروه-های سنی جمعیت در شهرها، شرایط اقلیمی و جوی، شرایط توپوگرافی شهر و مسافت طی شده در سفرهای شهروندان بستگی دارد. استفاده از دوچرخه معمولا جایگزین سفرهای زیر 4 کیلومتر مسافت میشود. درصد این سفرها را میتوان با مطالعات تولید و جذب سفر، مدل ها و ماتریس های مدنظر را در شبکه مشاهده کرد.

حمل و نقل، دوچرخه سواری، کاهش ترافیک، محیط زیست، ، سفر