بررسی جایگاه دوچرخه سواری در حمل و نقل پایدار شهری در ایران

دوچرخه سواری به عنوان گونه ای از حمل و نقل غیر موتوری دارای مزایای متعدد اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی می باشد و بر این اساس توجه ویژهای در سالیان اخیر به آن شده است. از سوی دیگر امروزه به شدت بر توسعه پایدار در ابعاد مختلف تاکید کرده و گسترش شیوه های حمل و نقل پایدار بر اساس همین رویکرد مورد توجه قرار گرفته است. از همین رو، هدف این پژوهش بررسی نقش و چگونگی ارتباط میان دوچرخه سواری با حمل و نقل پایدار شهری میباشد که با توجه به رشد شتابان شهر نشینی و مراحل گذار به توسعه یافتگی از اهمیت بسزایی در کشورمان برخوردار است. با توجه به ماهیت موضوع رویکرد حاکم بر این پژوهش روش توصیفی - تحلیلی است. به منظور گردآوری اطلاعات مورد نیاز از روش کتابخانه ای - اسنادی استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان میدهد که به کارگیری سیستم های پایدار حمل و نقل به عنوان یک عامل حیاتی در اقتصاد کشورها ضرورتی اجتناب ناپذیر برای کاهش بخشی از این مشکلات میباشد. همچنین دوچرخه سواری به عنوان یک وسیله حمل و نقل پایدار در مقایسه با سایر گونه های حمل و نقل درون شهری دارای ویژگیها و مزیتهای فراوانی همچون عدم آلودگی محیط زیست شهری، عدالت در دسترسی به امکانات شهری، گسترش سلامت و نشاط فردی و اجتماعی، تحرک بخشی به فضاهای شهری، ایجاد تعامل اجتماعی و غیره میباشد. همچنین دارای محدودیت های فرهنگی، فردی و اجتماعی و عدم وجود تسهیلات و زیرساختهای مورد نیاز برای دوچرخه در ایران میباشد

Keywords:

حمل و نقل , توسعه پایدار , حمل و نقل پایدار , دوچرخه سواری