تحلیل اثرات توسعه با محوریت حمل و نقل همگانی بر رفتار ترافیکی والگوی سفر

با ظهور اتومبیل بهویژه در سالهای بعد از جنگ جهانی دوم، شکل و ظاهر شهرها دستخوش تغییر بسیاری گردید. گسترش افقی پهنه شهرها و نیز افزایش ترافیک در خیابانها عامل بسیاری از هزینههای اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی از جمله آلودگی هوا، نرخ تصادفات، آلودگی صوتی، زمان تلف شده در ترافیک، تغییر کاربری اراضی طبیعی و غیره گردیدند. بهدنبال این معضلات بسیاری از متفکران شهری به انتقاد از ناکارآمدی شهرسازی مدرن پرداخته و به معرفی مفاهیمی همچون نوشهرسازی و رشد هوشمند پرداختند. در دهه نود میلادی نظریهپردازانی همچون پیتر کالتروپ که خود از بنیانگذاران نوشهرسازی بودبه معرفی توسعه با محوریت حملونقل همگانی 2 بهعنوان یک الگوی موفق در برابر مشکلات ناشی از گسترش بی رویه شهرها و تبعات منفی آن پرداختند.طیف وسیعی از عوامل و فاکتورهای مطرح در توسعه با محوریت حمل و نقل همگانی از جمله تراکم ، کاربری مختلط ، نحوه اتصال کاربریهای مختلف به شبکه حمل و نقل و نحوه دسترسی به شیوه های مختلف حمل و نقل منجر به کاهش سرانه استفاده از اتوموبیل می گردد. همچنین این عوامل سبب افزایش استفاده از حمل و نقل همگانی شده و سرمایه گذاری در حمل و نقل همگانی را از لحاظ اقتصادی کاراتر می نماید. در این مقاله به بررسی تاثیرات الگوی توسعه با محوریت حمل و نقل همگانی بر رفتار ترافیکی و الگوی سفر می پردازیم. بدین منظور در ابتدا به معرفی و بررسی پیشینه شهرسازی ریل پایه پرداخته و سپس عوامل کلیدی مطرح در توسعه با محوریت حمل و نقل همگانی مورد بررسی قرار می گیرد. سپس ارتباط بین این عوامل با الگوی سفر و رفتار ترافیکی به طور مفصل و با استفاده از مطالعات و تجارب شهرهای مطرح مورد بررسی قرار می گیرد.

Keywords:

توسعه با محوریت حمل و نقل همگانی , الگوی سفر , نوشهرسازی , رشد هوشمند