معناشناسی خلافت و برگزیدگی آدم (ع) در قرآن کریم

در مکتب عارفان آگاه، مراد خداوند از برگزیدگی و جعل خلیفه عشق الهی به ذات خویشاست، زیرا خداوند دوست داشت تا عین خود و کمالات ذات یاش را که غیب مطلق است در عالمخارج در موجودی جامع بنگرد؛ لذا انسان کامل را برصورت خویش آفرید و او را جامع اسماء وصفات خود قرار داد و این شخصیت حقوقی آدم و مقام انسانیت او است که الگویی از خلیفه کاملو مرآت خداوند و مظهر اسمای الهی وی در زمین گردید و این مقاله بر آن است تا با استفاده ازدانش معناشناسی که ابزاری برای ژرف اندیشی و ایجاد نگاهی عمیق و فراگیر است به بررسیلایه های معنایی این موضوع در قرآن در پس دو نگاه جزء نگر و کل نگر بپردازد. بدیهی است کهدر نگاه جزء نگر به فهم مفهوم کانونی و کلیدی، روابط بینامتنی برای یافتن سیاق و روابط همنشینیو در نگاه کل نگر به کشف روابط بین مفهوم کانونی خلیفه با سایر مؤلفه های درونی که شاملیافتن دامنه و حوزه این برگزیدگی و خلافت، انفعالات و برخوردهای به عمل آمده با آن، ثمره ونتیجه این برگزیدگی و به فهم اسمای الهی حاکم برفضای این گزینش پرداخته شود و در نهایتمیدان معناشناختی برگزیدگی و خلافت آدم (ع) در قرآن کریم به تصویر درآید.

Keywords:

معناشناسی , خلافت , برگزیدگی , روابط همنشینی , عشق الهی