علیرضا رفیعی - استادیار گروه ایمونولوژی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مازندران
مینو محرز - دانشیار گروه بیماریهای عفونی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
آمینا کریمی نیا - استادیار گروه ایمونولوژی انستیتو پاستور ایران

تکثیر سلولهای T روش استانداردی برای ارزیابی ایمنی سلولی در مقابل عفونتهای داخل سلولی می باشد . علاوه برآنامروزه بررسی سیتوکاینهای داخل سلولی ابزار مهمی برای بررسی پاسخهای ایمنی در مقابل محرکهای مختلف از جمله عواملعفونی داخل سلولی محسوب می شود . این مطالعه با سنجش پاسخهای پرو لیفراسیون سلولهای T و بررسی تولید داخل سلولی اینترفرون گاما (IFN-γ) به ارزیابی پاسخهای ایمنی سلولی در خون کامل افراد سالم و بیماران مبتلا به دو فرم حاد و مزمن بروسلوز می پردازد.نمونه های خون کامل رقیق شده ۲۷ بیمار مبتلا به بروسلوز حاد ( ۱۴ نفر) یا مزمن ( ۱۳ نفر) (با میانگین سنی18/2±38/03 سال) و 22 داوطلب سالم (با میانگین سنی 21±35/33 سال) در حضور میتوژن، باکتریهای کشته شده بروسلا ملی تنسیس یا محیط کشت تنها، کشت داده شد. تولید داخل سلولی IFN–γ در سلول های (+)CD3 با روش فلوسینومتری (CFC) بررسی گردید. پاسخهای بلاستوژنیک لنفوسیتها نیز با سنجش میزان ورود تیمیدین نشاندار در روند سنتز DNA توسط روش سنتیلاسیون مایع (LTT) ارزیابی شد. در تمامی گروههای تحت مطالعه، انکوباسیون لنفوسیتهای خون محیطی در حضور میتوژن موجب بیان داخل سلولی IFN–γ و پر ولیفراسیون لنفوسیتهای T گردید. در حالی که تنها سلولهای بیماران مبتلا به بروسلوز در پاسخ به آنتی ژنهای بروسلا ملی T تنسیس تکثیر و تزاید یافته و IFN–γ تولید نمودند. با این حال بیان اختصاصی IFN–γ در سلول های CD3(+)T و پاسخهای بلاستوژنیک لنفوسیتی در بیماران مبتلا به بروسلوز مزمن بطور معنی داری نسبت به بیماران مبتلا به بروسلوز حاد کاهش نشان داد (P<0/001). وجود ارتباط مستقیم بین درصد سلولهای (+)CD3 تولید کننده IFN–γ با اندیکس تحریک پذیری (SI) در بیماران با بروسلوز حاد بیانگر گرایش پاسخهای ایمنی به سمت Th1 در این بیماران است.شیوه های ارایه شده در این مطالعه برای ارزیابی پاسخهای ایمنی سلولی در مقابل تحریک آنتی ژنی یا پلی کلونال روشهای مفید و قابل اعتمادی می باشند. بر اساس یافته های این مطالعه، بیماران مبتلا به بروسلوز حاد با تولید IFN–γ و تکثیر و تزاید سلولی در مقابل آنتی ژنهای بروسلا، پاسخهای تیپ Th1 را نشان می دهند در حالیکه در بیماران مبتلا به فرم مزمن بیماری چنین وضعیتی دیده نمی شود.

اینترفرون گاما ، بروسلوزانسانی ، پرولیفراسیون سلولی ، سیتو کاینهای داخل سلولی