امیر ضیائی - دانشیار گروه داخلی و عضو مرکز تحقیقات بیماریهای متابولیک دانشگاه علوم پزشکی قزوین
نوید محمدی - استادیار گروه پزشکی اجتماعی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی ایران
همایون شیخ الاسلامی - دانشیار گروه داخلی و عضو مرکز تحقیقات بیماریهای متابولیک دانشگاه علوم پزشکی قزوین
زهره یزدی - استادیار گروه طب کار دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی قزوین

مقدمه و هد ف : کنترل متابولیک در بیماران دیابتی نوع یک در دوران بلوغ به علت افزایش مقاومت به انسولین دچار اختلالمی شود لذا آن گونه که بعضی مطالعات نشان داده اند، یک روش درمانی مانند افزودن متفورمین به انسولین ممکن است دربهبود کنترل قند خون و وضعیت متابولیک این بیماران مفید باشد . بهمین منظور این مطالعه با هدف تعیین اثر افزودن متفورمینبه انسولین در کنترل قند خون بیماران جوان مبتلا به دیابت نوع یک انجام شد.روش کار : این کارآزمایی بالینی کنترل شده سه سوکور بر روی 32 بیمار به مدت 3 ماه انجام شد. بیماران در دو گروه 16 نفریمتفورمین و پلاسبو قرار گرفتند . متفورمین و دارونما براساس وزن به رژیم درمانی آنان افزوده شده و در طول 3 ماه بیمارانماهی یک بار ویزیت و هفته ای یکبار پایش تلفنی شدند . در نهایت وزن، شاخص توده بدنی (MBI) و دوزاژ انسولین، قند خون ناشتا (HbA1C, (FBS، تری گلسیرید (TG)، کلسترول و LDL در هر گروه مقایسه شدند. داده ها با آزمون های آماری تی، مجذور کای و دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شدند.نتایج: میانگین FBS بعد از مطالعه در گروه متفورمین (14/9±113/56 میلی گرم بر دسی لیتر ) به طور معنی داری پایین تر از گروه دارونما (132/94±17/21 mg/dl) بود (P=0/02). همچنین TG بعد از مطالعه در گروه متفورمین (13/45±87/9) به طور معنی داری پایین تر از گروه دارونما (14/88±99/5) بود (P=0/028). میانگین سایر متغیرها شامل BMI، دوزاژانسولین، HbA1C کلسترول و LDL در دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی داری با هم نداشتند. نتیجه نهایی: افزودن متفورمین به انسولین در درمان بیماران دیابتی نوع یک در سنین بلوغ می تواند موجب کاهش و کنترل بهتر FBS و TG شود اما تأثیر قابل ملاحظه ای در BMI و کاهش دوزاژ انسولین و کلسترول و LDL و HbA1C ندارد.

دیابت نوع یک ، قند خون ، متفورمین ، مقاومت به انسولین