رضا عالی زارنجی - فارغ التحصیل کارشناسی ارشد حقوق بین المللی، مدرس دانشگاه

مقوله «امنیت بین المللی» مفهومی است که بر بر منافع مشترک کشورهای صاحب قدرت در اعتلا و صیانت از امنیت و منافع آنها دلالت دارد. به رسمیت شناختن آن منافع مشترک کشورها مستلزم ایجاد چهارچوب اجتماعی در سطح جامعه بین المللی به منظور پایان بخشیدن به اقدامات امنیتی ملی یکجانبه است. همین رویکرد در پایان جنگ بین المللی اول قدرتهای پیروز را تحت رهبری قاطعانه رئیس ویلسون، یه سوی تاسیس جامعه ملل در سال ۱۹۱۹ هدایت کرد تا از این طریق هدف تامین امنیت بین المللی از طریق اقدام جمعی تمامی کشورها محقق شود. شکست جامعه ملل در دستیابی به آن هدف و بروز جنگ بین الملل دوم موجب کنار گذاشتن مفهوم امنیت بین المللی نگردید، بلکه آن ایده در قالبی جدید یعنی تاسیس سازمان ملل متحد دوباره به میدان آمد. صلح مفروضه ی اصلی به وجود آمدن رشته ی روابط بین الملل بوده است. از تاسیس کرسی روابط بین المللی قضیه ی صلح و کنترل جنگ یکی از دلایل اصلی بحث و مجادلات نظری و عملی در جهان بوده است. تاکنون تئوری های زیادی در جهت ایجاد صلح و بر قراری امنیت جهانی در عرصه ی مطالعاتی روابط بین المللی به وجود آمده است و در زمینه های عملی نیز سازمان های زیادی برای بسط صلح در عرصه ی جهانی تاسیس شده است. به خصوص بعد از جنگ جهانی دوم تلاش های زیادی در زمینه ی ایجاد صلح جهانی چه در زمینه ی تئوریک و چه عملی انجام شده است. در این جا این سوال پیش می آید که سازمان های بین المللی چه تاثیری در صلح جهانی و امنیت بین المللی به خصوص بعد از جنگ سرد داشته است به همین علت در این پژوهشی سعی می شود تا با استفاده از رویکرد نهاد گرایی به این موضوع پرداخته شود.

صلح جهانی، سازمان های بین المللی، امنیت بین المللی، همکاری، نهاد گرایی