بررسی رابطه بین کربوهیدرات با نمو و پیری گل لیلیوم هیبرید LA رقم سبدازل

عمر گلدانی لیلیوم به فاکتورهای مختلفی بستگی دارد که این عوامل، کیفیت زندگی گیاه را تحت تأثیر قرار می دهند. به طور کلی، قندها برای گسترش عمر گلدانی گل های بریده استفاده می شوند. چنین اثرات مفیدی، با بهبود روابط آبی و افزایش انرژی در دسترس بافت های گل، برای تنفس در ارتباط است. برای تعیین اهمیت توزیع مجدد کربوهیدرات ها در تنظیم نمو و پیری، نقش ساکارز در لیلیوم هیبرید LA سبدازل بررسی شد. این آزمایش به صورت طرح کاملاً تصادفی انجام شد. عمر پس از برداشت گل پس از شکوفایی جوانه های جد اشده از گل آذین، با مقدار کل کربوهیدرات گلپوش در موقع برداشت همبستگی داشت، در حالی که طول عمر گل های متصل به گل آذین، تقریباً ثابت باقی می ماند که احتمالاً به علت توزیع مجدد کربوهیدرات هاست. مقدار کربوهیدرات موجود در گلپوش ها، یک فاکتور کلیدی در نمو و پیری گل لیلیوم است. با افزایش رشد جوانه، مقدار نشاسته در گلپوش جوان هها افزایش یافت، به گونه ای که در جوانه های 80 میلی متری بیشترین مقدار نشاسته ( 10/3 میلی گرم در گرم وزن خشک) مشاهده شد. در زمان نمو جوانه های گل لیلیوم، روند تغییرات ساکارز، گلوکز و فروکتوز تقریباً همانند است. وجود مقادیر تقریباً یکسانی از گلوکز و فروکتوز درون گلپوش های لیلیوم نشان می دهد که احتمالاً ساکارز، توسط اینورتاز سریعاً تبدیل می شود. به نظر می رسد که قندهای احیایی، بخش بزرگی از ذخیره کربوهیدرات در گلپوش ها را فراهم می کنند. جوانه های گل مراکز فعال متابولیکی هستند و احتمالاً قند انتقالی در آ نها ساکارز است. اما کاربرد قند در محلول گلدانی، سبب زردی بیشتر برگ ها در مقایسه با محلول بدون قند شد و غلظت های بیشتر ساکارز هم سبب سیاه شدن برگ ها شد.

Keywords:

پیری , جوانه , زردی برگ , کربوهیدرات , لیلیوم هیبرید LA (Longiflorum × Asiatic hybrids)