اثرات اسید جاسمونیک و میکوریز آربوسکولار بر رشد و خصوصیات اکوفیزیولوژیکی دانهال های پسته تحت تنش خشکی

خشکی از مهم ترین تنش های محیطی رایج در کشور است که بر مراحل مختلف رشد و نمو گیاهان تأثیر می گذارد. به منظور بررسی آثار تلفیقی قارچ میکوریز آربوسکولار ( Glomus intratadices ) و اسید جاسمونیک بر ویژگی های رشدی و اکوفیزیولوژیکی دانهال های پسته رقم قزوینی تحت تنش خشکی، آزمایش گلخانه ای با سه فاکتور میکوریز (میکوریز و بدون میکوریز)، اسید جاسمونیک (غلظت صفر، 50 و 100 میکرومولار) به صورت محلول پاشی برگی در سه نوبت، با فاصله زمانی هر سه هفته یک بار و سطوح مختلف خشکی به صورت دور آبیاری یک روز به منزله شاهد 3، 6 و 10 روز در میان به روش وزنی و بر اساس ظرفیت زراعی، با سه تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی روی دانهال های سه ماهه پسته انجام شد. نتایج نشان داد که پس از 70 روز تیمار خشکی، با افزایش شدت تنش خصوصیات رویشی دانهال ها به طور معنا داری کاهش یافتند. ویژگی های اکوفیزیولوژیکی دانهال های پسته از قبیل محتوای رنگیزه های فتوسنتزی، Fv/Fm و شاخص عملکرد ( PI ) نیز تحت تأثیر خشکی کاهش نشان دادند. گیاهان میکوریزی کمتر تحت تأثیر تنش قرار گرفتند و همزیستی میکوریزی به بهبود قابل ملاحظه این پارامترها نسبت به شاهد منجر شد. محلول پاشی برگی دانهال ها با اسید جاسمونیک سبب کاهش ارتفاع ساقه، وزن خشک برگ، محتوای کلروفیل a و مجموع کلروفیل و افزایش حجم سیستم ریشه ای شد.

Keywords:

پسته , تنظیم کننده رشد , خشکی , رنگیزه های فتوسنتزی , فلورسانس کلروفیل