مدیریت آب سبز با استفاده از سیستم های سطوح آبگیر باران مطالعه موردی: استان تهران

در کشور ایران آنچه تاکنون در خصوص مدیریت منابع آب صورت گرفته عمدتا حول محور آب آبی (جریانهای سطحی وآبهای زیرزمینی) بوده که در شرایط اقلیمی ایران کمتر از 30 % از بارشها را شامل می شود. متاسفانه برنامه ریزی کافی برای مطالعه،تحقیق و اقدام در زمینه استفاده از آب سبز (جریانهای سطحی و زیرقشری و رطوبت خاک و ... که هرگز به رودخانه ها و سفره های زیرزمینی نمی پیوندد) که بخش عمده بارش ها را نیز شامل می شود، صورت نگرفته است. استفاده از سطوح آبگیر باران بویژه در مناطق کوهپایه ای کشور، رویکرد مناسبی برای بهره برداری از آب سبز و تامین بخشی از نیازهای کشاورزی، صنعت و شرب توسطآبهای به حساب نیامده می باشد. استفاده از سطوح ابگیر باران در دامنه جنوبی البرز مرکزی در حوضه تقسیمات کشور استان تهران که عمده فعالیت هایاقتصادی، صنعتی، تجاری و اداری کشور را در خود جای داده و از تراکم جمعیت بسیار بالایی برخوردار است از اهمیت استراتژیک برخوردار می باشد، چرا که منابع آب سطحی و زیرزمینی این منطقه بشدت تحلیل رفته و بحران کمبود آب در سالهای آتی دور ازانتظار نیست. کاربرد سیستمهای سطوح آبگیر باران در بخش کشاورزی و منابع طبیعی برای آبیاری تکمیلی کشت ، احیاء مراتع و جنگلها و نیز تامین آب شرب دام و حیات وحش است و اجزاء مختلف آن شامل سطح جمع آوری،سیستم انتقال و محل ذخیره سازی میباشد . با توجه به کاربری اراضی استان ، حدود 25 % اراضی استان مستعد توسعه سیستم های سطوح آبگیر باران تشخیص داده شده اند که ظرفیت این اراضی برای جمع آوری آب باران حدود 1625000000 متر مکعب در سال بصورت پتانسیل آبی در منطقه طرح موجود بوده و بسته به سیاستها و برنامه های مسیولان و میزان سرمایه گذاری ها می توان نسبت به استحصال آن اقدام نمود.

Keywords:

استان تهران , آب باران , آب سبز , سطوح آبگیر