علی عمرانی فوق - کارشناس ارشد مهندسی معماری دانشگاه آزاد واحد خلخال

در روند فزاینده توسعه شهرها در پاسخ به نیازهای شهروندان خود، توسعه مجموعه ها و شهرک های مسکونی اجتناب ناپذیر است. رشد و توسعه و دگرگونی در ابعاد اجتماعی، اقتصادی و کالبدی شهرهای ایران، منجر به عدم تطبیق بافتهای مسکونی با الگوهای جدید شهرنشینی و در نتیجه افت و نزول کیفیت زندگی در این مراکز شد، حال آنکه بافتهای مسکونی به عنوان مکانی هدفمند برای زندگی، باید پاسخگوی نیازهای انسان باشد. هرفعالیتی که توسط انسان صورت می گیرد، اساسا متکی به فرهنگ است و فرهنگ نتیجه مقررات نامدون(عرف) عادات، آداب و رسوم، سنت ها، سبک ها و شیوه های متداول زندگی است. در طراحی به هیچ وجه نباید قصد رویارویی و برخورد مستقیم با الگوهای رفتاری جامعه و تغییر و یا اصلاح آنها را به این ترتیب داشته باشد، بلکه باید سعی کند با استفاده از ابزار و وسایل موجود طراحی شهری و به کارگیری تکنیک های مفید و موثر، فضاها و عناصر مربوط به آنها را به گونه ای طرح نماید که با تسهیل انجام رفتارهای مطلوب آنها را تشویق و با ایجاد مانع برای انجام رفتارهای نامطلوب، اینگونه رفتارها را محدود و یا کاملا متوقف نماید. یافته های تحقیق نشان می دهد عوامل غیر معماری همچون عوامل معماری تاثیر بسزایی در طراحی مجتمع مسکونی دارد و محیط مسکونی مطلوب تری فراهم می نماید.

مجتمع مسکونی، عوامل غیرمعماری، فرهنگ، طراحی