ارزیابی ترافیکی کاربری های مناطق (مطالعه موردی: منطقه 6 تهران)

مطالعات اخیر نشان می دهند کاربری زمین و حمل و نقل به طور مقابل با یکدیگر در تعامل اند، از این رو به منظور تفسیر این رابطه متقابل، به خصوص در کشور ایران، مدل های مختلف درحال پیشرفت هستند. امروزه، برنامه ریزی حمل و نقل توجه چندانی به تاثیر کاربری زمین بر پیشرفت های ترافیکی ندارد. برنامه ریزی کاربری زمین هسته اصلی برنامه ریزی شهری می باشد که انواع استفاده از زمین را طبقه بندی و مکان یابی می کند. مدل های برنامه ریزی کاربری زمین می توانند تغییرات کاربری زمین را پیش بینی کرده و یا کاربری های مختلف را ارزیابی کنند. این مقاله قصد دارد براساس یکسری پارامترهای حمل و نقلی (ترافیکی) کاربری زمین در منطقه 6 شهر تهران را مورد ارزیابی قرار دهد. به همین منظور، مدل ارزیابی بر پایه شبکه اعصاب ساخته شده است. مدل ساخته شده براساس پارامترهای ورودی که عمدتا از نوع ترافیکی هستند کیفیت منطقه مورد نظر را با توجه به معیار مقدار سفرهای وسیله نقلیه شخصی بعنوان پارامتر ارزیابی از (100-0) درصد نگاشت می کند. در پایان برای سرعت بخشیدن آموزش و عملکرد مدل شبکه عصبی ساخته شده، اصلاحی بر ساختار مدل و نحوه آموزش اعمال شده است. متغیرهای ورودی مدل عصبی دارای اثرگذاری مختلف می باشند که از طریق وزن های آنها به مدل ارایه می شوند، که این وزن ها با استفاده از روش فرآیند تحلیل سلسله مراتبی نظرخواهی و محاسبه شده اند. در پایان شبکه قادر است با توجه به پارامترهای منتخب، منطقه را از لحاظ ترافیکی ارزیابی کرده و در کنار پارامترهای اقلیم، خاک، زمین شناسی، شهرسازی و... یک ارزیابی کامل از منطقه را ارایه دهد.

Keywords:

ارزیابی ترافیکی , دسترسی , مدل کاربری زمین , شبکه عصبی , فرآیند تحلیل سلسله مراتبی