ارزیابی کاربری اراضی شهر کنگاور

برنامه ریزی کاربری زمین به چگونگی استفاده، توزیع و حفاظت اراضی اطلاق می شود. برنامه ریزی کاربری اراضی شهری باید چارچوبی را برای طرح کاربری زمین به وجود آورد تا اساس طرح کالبدی و تفصیلی هربخش شهری مشخص شود. براساس این چارچوب، باید از استفاده نامناسب زمین جلوگیری شود و اهداف اقتصادی، اجتماعی، محدودیت های زیست محیطی رعایت گردد. شکل گیری نظام کاربری زمین در هرجامعه شهری و نحوه تقسیم اراضی و استفاده از آن در فعالیت ها و خدمات مختلف، بازتاب و برآیند عملکرد متقابل مجموعه ای از عوامل و نیروهای مختلف محیطی، اقتصادی، حقوقی، اجتماعی و... می باشد. در این تحقیق ضمن بررسی دیدگاه های نظری مرتبط باکاربری اراضی شهری، به تحلیل و ارزیابی این مهم در شهر کنگاور به روش تحلیلی - تطبیقی پرداخته شده است. نتایج حاصل از این مطالعه بیانگر آن است که گسترش کالبدی این شهردر دو دهه اخیر و افزایش جمعیت آن باعث عدم تعادل در کاربری اراضی آن شده است، لذا تعادل بخشی به آن، ایجاد تهمیدات و تعیین راهکارهای مناسب به منظور جلوگیری از گسترش بی رویه شهر و حفظ اراضی کشاورزی و منابع طبیعی پیرامون شهر را ضروری می سازد. ارزیابی کمی کاربری اراضی شهر با توجه به سرانه ها ، معیارها و همچنین ارزیابی کیفی آن با توجه به ماتریس های سازگاری، ظرفیت، مطلوبیت و وابستگی انجام شده است . تحلیل علمی در این پژوهش ، نشان دهنده آن است که بسیاری از کاربری های موجود به لحاظ خاص کمی و کیفی با استانداردها و ضوابط علمی منطبق نبوده و نامتعادل است .

Keywords:

کاربری اراضی , ارزیابی کمی , ارزیابی کیفی , استانداردهای شهری , کنگاور