طراحی اسکله های شناور

به منظور ایجاد ارتباط بین خشکی و دریا جهت حمل و نقل کالا و رفت و آمد مسافر لازم است در محلهای مناسبی از ساحل دریا ترمینالهایی احداث شود. وجود جزر و مد در دریا و دستیابی به عمق مناسب آب با توجه به آبخور کشتی ها ایجاد می کند که این ترمینالها از یک طرف با خشکی ارتباط داشته و از طرف دیگر بر روی آب شناور باشد و یا با سیستم جک آپ (Jack up) در مواقع لزوم به سمت بالا و پایین حرکت نماید. سیستم شناور با توجه به سادگی که دارد و نیز تجربه ای که در نگهداری آنها کسب شده اسن، نسبت به سیستم جک آپ ترجیح داده میشود بعلاوه سیستم اخیر بدلیل داشتن خصوصیات خاص سازه ای بیشتر در سازه های دور از ساحل offshore structures مورد استفاده قرار می گیرد. سازه ای که برای این منظور در نظر گرفته می شود بشکل T است که از یک طرف بر روی شمع هایی بصورت مفصل تکیه داده و طرف شناور آن بصورت تکیه گاه ارتجاعی می باشد. پوشش سازه ای از ورق بوده و المانهای داخلی آن اعضای خرپائی (عضو دو نیروئی) هستند، که به صورت مجموعه ای هرمی شکل بهم متصل می گردند در انتها سازه رمپی طرح می شود که با توجه به جزر و مد دریا و آبخور کشتی های پهلو گیر عمل نقل و انتقال بسهولت انجام پذیرد. سازه علاوه بر تحمل بارهای جانبی از قبیل امواج، باد، جریان آب، نیروهای حاصل از پهلوگیری و نیروهای لنگر، بارهای زنده حاصل از عبور و مرور و سائط نقلیه مانند تریلر، کامیون، تانک، جرثقیل متحرک را تحمل می نماید. در داخل قسمت شناوری سازه فوم تزریق می شود تا در اثر عدم دقت در آب بندی و احتمال سوراخ شدن آن در اثر برخورد گلوله و غیره غرق نگردد. در نزدیکی اسکله لنگرگاهی طرح می شود که موقع پهلو گیری کشتی ها بتوان از آن بعنوان مهار کننده استفاده نمود.