بررسی خواص عبور دهی گاز غشا ی آلیاژی پلی یورتان پلی اتیلن گلایکول تقویت شده با نانو ذرات آلومینا

جداسازی گاز با عبوردهی از غشاهای پلیمری یکی از روشهای جداسازی است که در چند سال اخیر رشد چشمگیری داشته است. وجود تمایل شدید به ساخت پلیمرهای جدید، عبوردهی و گزینشپذیری را نسبت به پلیمرهای موجود افزایش داده است. غشا به عنوان مانعی بر سر راه مخلوط گازی قرار میگیرد و عملیات جداسازی در اثر تفاوت سرعت عبور گازهای مختلف از غشا انجام میگیرد. این پژوهش شامل تهیه و مشخصهیابی غشای پلییورتان پلی اتیلن گلایکول به منظور بررسی خواص جداسازی گاز میباشد. پلییورتان توسط روش پلیمریزاسیون دو مرحلهای از مواد اولیه ایزوفورن دی ایزوسیانات (IPDI ،(پلی تترا متیلن گلایکول (PTMG (با وزن 2000 گرم بر مول و 1،4 -بوتان دی آمین (BDA (در نسبت مولی از دی ایزو سیانات: زنجیره گسترنده: پلی ال 3:2:1 تهیه شد. پلی اتیلن گلایکول با وزن مولکولی 6000 با غلظت %20 و نانوذرات آلومینا با درصدهای وزنی %5 2% ،5 و %10و%15 در نظر گرفته شد. اثر وزن مولکولی پلی اتیلن گلایکول و نانو آلومینا بر خواص تراوایی گازهای دی اکسید کربن و متان مورد بررسی قرار گرفت. همه غشاها توسط روش جدایش فازی گرمایی در دمای 60 درجه سانتیگراد تهیه شدند. نتایج حاصل از آزمون عبور گازها از غشاهای تهیه شده در دمای 30 درجه سانتیگراد و فشار 6 بار نشان میدهد که ساختار قطبی پلی اتیلن گلایکول میتواند خواص تراوشپذیری پلییورتان را ارتقاء دهد. با افزودن نانوذرات آلومینااز نرمشوندگی غشای ترکیبی کاسته و در نتیجه گزینشپذیری افزایش مییابد. در نهایت مورفولوژی و ساختار غشاهای تولید شده طبق شرایط بهینه با آزمایش طیف سنجی مادون قرمز (IR-FT (مورد بررسی قرار گرفت.

Keywords:

پلی یورتان , پلی اتیلن گلایکول , نانو ذرات آلومینا , غشا , جداسازی گاز