مهین نسترن - دانشیار گروه برنامه ریزی شهری دانشگاه هنر اصفهان
مسعود قاسمی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه هنر اصفهان
نیلوفر راست قلم - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه هنر اصفهان

با توجه به روند افزایشی جمعیت و شهرنشینی در کشور، رویارویی با معضلات شهرهای پر تراکم یکی از مهم ترین مسایل روز است. در واکنش به این مسیله، طرحهای آمادهسازی زمین با هدف پاسخگویی به تقاضای مسکن و جلوگیری از رشد بیبرنامه، در حاشیه شهرها شکل میگیرند. در این میان جامعه عشایری به عنوان یکی از سه جامعه (شهری، روستایی و عشایری) کشور با ویژگی هایی خاص، از حداقل امکانات بر خوردارند که در سالهای اخیر، شاهد روند یکجانشینی عشایر و آمادهسازی شهرک های مسکونی برای این قشر از جامعه هستیم. بهعبارت دیگر ما با روندهایی از اسکان خودجوش جوامع عشایری در ایالات و طوایف مختلف کشور رو به رو هستیم که به نحوی بستری مناسب برای اسکان پایدار و تشویق رسوبگذاری سایر کوچنشینان آن نواحی است. با مطالعه دیدگاه ها و نظرات صاحب نظران این حوزه، می توان نتیجه گرفت، اصلی ترین عامل موفقیت و شکست طرحهای اسکان عشایر تصمیمگیری پیرامون نحوه معیشت پس از یکجانشینی است. به طور کلی دو سناریو تا به امروز وجود داشته است. یکم، شهرکهای کاملا مسکونی، همراه با یک مجتمع دامپروری صنعتی خارج از سایت نظیر اسکان عشایر عرب جرقویه در زرینشهر اصفهان (در این نوع شهرکهای گاهی رویکرد تغییر کامل معیشت از دامداری به کشاورزی نیز مطرح می شود، نظیر، شهرک اسکان شهسوار سمیرم). دوم، شهرکهایی که به اصطلاح با در نظر گرفتن مسیر دام و انسان رو مجزا، در کنار هر قطعه مسکونی، زمینی برای نگهداری دام ارایه می دهند مانند شهرک گل افشان سمیرم. هدف از این پژوهش، با توجه به نتایج مصاحبه های میدانی به عمل آورده از مخاطبین (ذینفعان) و متولیان (ذینفوذان) -با استفاده از فن دلفی-، ارایه ی نگرش جدیدی تحت عنوان سناریوی سومی -تعیین زمین مشخصی از سایت برای نگهداری تجمعی دام، با رعایت اصول شهرسازی، با مالکیت ارگان متولی شهرک نه مالکیت اشخاص حقیقی با استخراج معیار های آنها(که با استفاده از روش تحلیل محتوا حاصل شده است)- می باشد.

آماده سازی زمین، شهرک اسکان عشایر، شهرستان سمیرم