ارزیابی و مدلسازی ظرفیت استقراض و تعیین ساختار بهینه سرمایه پروژه

ساختار مالی در پروژهها، بافتی پیچیده داشته و یکی از پیچیدهترین مسیلههایی که دامنگیر مدیران مالی کنونی است، رابطه بین اجزای تشکیل دهنده ساختار سرمایه است و آن عبارت است از آمیزهای از بدهی و سرمایه برای تامین مالی پروژهها که به حداکثر سودآوری پروژه و حداقل هزینه سرمایه منجر شود.شرکتهای پروژه محور بایستی چگونگی تامین هزینههای احداث و راهاندازی را مشخص نمایند. آنان باید در خصوص میزان استقراض، میزان سرمایهگذاری خود و همچنین میزان نیاز به سرمایهگذاری خارجی تصمیمگیری نمایند. به طور معمول، تعهدات بدهی در چنین پروژههایی باید از طریق درآمد خالص عملیاتی پروژه بازپرداخت شود. از اینرو، احتمال بروز ورشکستگی پرهزینه بسیار زیاد خواهد بود. مقاله حاضر بیانگر آن است 7 که تحت این شرایط، میزان بدهی قابل استفاده در پروژه (ظرفیت استقراض) کمتر از مقدار فعلی تامین مالی از طریق بدهیاست. به عبارت دیگر میزان بدهی که بازده حقوق صاحبان سهام (سرمایهگذاران) را به حداکثر میرساند، کمتر از ظرفیت بدهی پروژه است، و میزان بدهی که خالص ارزش فعلی پروژه را بیشینه میسازد، نیز بسیار کمتر از این مقدار میباشد. بنابراین بایستی از افزایش مقادیر بدهی و حرکت به سمت ظرفیت بدهی اجتناب نمود، چرا که این امر میتواند ارزش پروژه را در نظر سرمایهگذاران به سرعت تضعیف نماید.

Keywords:

تامین مالی پروژه / , ظرفیت استقراض , هزینه سرمایه , ساختار بهینه سرمایه / , بازده حقوق صاحبان / , خالص ارزش فعلی/سهام