سنجش پایداری اجتماعی در طراحی فضاهای فرهنگی

مراکز فرهنگی نقش مهمی در پویایی شهر و زمینه ساز توسعه فرهنگی و محیط اجتماعی جامعه دارند و به علت مواجهه با اقشار مختلفمردم، استفاده از اصول پایداری اجتماعی در طراحی این مراکز موجب تداوم حضور آنان میگردد. پایداری اجتماعی با بررسی نیازها وتوجه به خواسته های انسان در ارتباط با محیط پیرامونش در شکل گیری معماری، به خلق فضای پایدار می پردازد. امروزه از پایداریاجتماعی بیشتر در طراحی شهری پرداخته میشود و کمتر در طراحی معماری به آن توجه می شود. در صورتی که نقش آن در طراحیفضاهای عمومی، قابل توجه است. پایداری اجتماعی از ابعاد سه گانه پایداری، در واقع بخش غیر کالبدی معماری پایدار است که اهدافاجتماعی آن را دنبال میکند. فضا را مورد بحث قرار می دهد و با بررسی نیازها و رفتارهای انسان بگونه ای طراحی را جهت میدهد تاارتباط انسان و محیط مصنوع (فضا) برای مدت طولانی برقرار باشد. پایداری اجتماعی در ارتباط مستقیم با انسانها و آداب اجتماعی آن-هاست. فضاهای فرهنگی به دلیل ارتباط تنگاتنگ با اقشار مختلف مردم ناگزیر از برخورداری از پایداری اجتماعی است. تا طبق تعریف آن،تداوم حضور در این نوع بناها برای نسلهای فعلی و آینده تحقق یابد، اما نکنه حایز اهمیت، تطابق چنین فضاهایی با نیازها و خواست هایمخاطبین آن است که برای رسیدن به آن مطالعه کاربران فضا لازم است. هدف پژوهش حاضر، دستیابی به اصول پایداری اجتماعی درطراحی بهینه فضاهای فرهنگی است. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی بر مبنای بررسی مفاهیم و عوامل پایداری اجتماعی تاثیرگذار در طراحی مراکز فرهنگی با رویکرد پایداری اجتماعی در آن می پردازد. در اصل مقاله با بررسی محورهای اساسی پایداری اجتماعی درمعماری، راهکارهای چگونگی بازتاب تیوری پایداری اجتماعی در طراحی مجتمع های فرهنگی بررسی و ارایه میشود. نتایج تحقیق بیانگرتشکیل مرکز فرهنگی مناسب با بهره گیری از محورهای سه گانه پایداری اجتماعی، شناخت کاربران و زمینه پروژه و بازتاب نیازهای آنان درطراحی این مراکز می باشد.

Keywords:

پایداری , پایداری اجتماعی , طراحی معماری , مجتمع فرهنگی