روح الله عموزاد مهدیرجی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری، ساری، ایران
راحله رستمی - عضو هیات علمی گروه معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری، ساری، ایران

حضور اتومبیل در فضای شهری پس از انقلاب صنعتی، موجب شد تا از نقش و اهمیت فضاهای پیاده کاسته شود و بهمرور فرد پیاده، جایگاه و الویت خود را درفضای شهری ازدست دهد. بسیاری از میدان های قدیمی با سنتی غنی و بابناهای تاریخی، به علت کم توجهی، به تقاطع های ترافیکی مبتذل یا پارکینگ هایی بی روح و ملال آور مبدل شدند.امروزه نیاز به ایجاد فضای خالی و مکان هایی برای گذراندن اوقات فراغت، تفکر، تماشا و درخود فرورفتن، همانند قرن-ها قبل، به شدت احساس می شود. پلازاها و میدان گاه های شهری که هدف اصلی از ایجاد آنها به وجودآوردن مکانیبرای پیاده روی، نشستن، غذاخوردن، گفت وگو و تماشای محیط اطراف است، می توانند با رعایت معیارها و ضوابطی،احداث شود. ایجاد یک میدان یا مکان عمومی شهری به طورمحسوسی باید با توجه به میدان شهری و دیگر مکان هایعمومی اطراف و درارتباط با آنها شد. لذا مسیله اساسی در این پژوهش، شناخت و آگاهی از امکان طراحی نوعجدیدی از فضای عمومی تحت عنوان پلازای شهری و باز زنده سازی هویت گمشده آن می باشد، که از طریق مطالعاتکتابخانه ای و میدانی به شیوه تحریر درآمده است.

میدان شهری، فضای شهری، معماری، هویت، انسان