ابوالفضل استوارزیجردی - دانشجوی دکترای تخصصی عمران گرایش سازه دانشگاه آزاد اسلامی واحد لارستان
محمد کارکن - استادیار گروه عمران دانشگاه آزاد اسلامی واحد لارستان

امروزه استفاده از سیستم های کنترل مکانیکی به منظور جلوگیری از ارتعاشات سازه های مهندسی در مقابل زلزله بسیار مرسومگردیده است.این سیستم ها را می توان به چهار گروه کنترل فعال ، کنترل غیر فعال ، کنترل نیمه فعال و کنترل مرکب تقسیم کرد.سیستم های کنترلی با الحاق یک جزء مکانیکی به سازه باعث کاهش در پاسخ سازه ها در هنگام اعمال نیروهای دینامیکی به سازهمی شوند. یکی از مزایای سیستم های فعال پویایی و قدرت تطبیق دادن رفتار سازه به منظور مقاومت در برابر نیروهای زلزله است. باتوجه به این نکته که این سیستم ها در لحظه وقوع زلزله نیروهای زلزله را تشخیص داده و مطابق با آن این سیستم پاسخ لازم رااعمال می کند، لذا بهتر میتواند در برابر این نیروها مقاومت کند و در نهایت وجود این سیستم الحاقی موجب کاهش صدمات بهسازه ها می شود. کنترل فعال به واسطه انرژی خارجی که موجب مقابله با بارهای دینامیکی طبیعی میشود، بسیار کارآمدتر ازکنترل های غیر فعال در تحقیقات نشان داده شده است. همچنین کنترل فعال در استفاده از اطلاعات مربوط به پاسخ های غیر محلیو تعیین نیروی کنترلی فعال از دیگر کنترل ها عملکرد بهترین داشته است. این کنترل با اندازهگیری پاسخ های وارد شده در سازه وعملیات بر روی آنها باعث محاسبه و تولید نیروی کنترل فعال می شود در نتیجه استراتژی کنترل فعال بسیار پیچیده تر از کنترل غیرفعال است چون که نیاز به نصب حس گرهای گوناگون و ابزارآلات کنترلی دارد. در این مقاله مروری بر تحقیقات انجام شده بر رویسیستم های کنترل صورت گرفته و همچنین منطق فازی مورد توجه قرار می گیرد.

کنترل فعال، ارتعاشات سازه، میراگر، جرم تنظیم شونده، پاسخ سازه