مهدی ساشورپور
سمیه مقدم

عدالت از مفاهیمی است که تمام جوامع در پی برقراری آن هستند و یکی از مصداق های آن ، در فضاهای شهری هویدا می شود بر همیناساس، فضای شهری باید امکان دسترسی همه گروه ها را فراهم آورده و عرصه ای برای حضور تمام استفاده کنندگان و محملی برای بروزانواع فعالیت ها باشد. اما رویکرد جنسیتی در طراحی فضاهای شهری مبتنی بر نیازهای مردان به ایجاد فضاهای مردانه منجر شده است ، درصورتی که بانوان یک اقلیت در جامعه نیستند بلکه نیمی از افراد استفاده کننده از فضاهای شهری را تشکیل می دهند و از طرفی، دستیابیبه جامعه عدالت محور بدون مشارکت بانوان امکان پذیر نخواهد بود و این امر نیازمند بازنگری در مبانی سیاستهای شهر با تاکید بر نقشزنان به عنوان شهروند است. در این نوشتار سعی شده است با تکیه بر روش توصیفی تحلیلی و استفاده از داده های اسنادی، مرور متون ومنابع و برداشت های میدانی از طریق پرسشنامه به میزان رضایت بانوان از حضور در فضای شهری پرداخته شود و در نهایت شاخص هایارتقای عدالت جنسیتی در طراحی فضاهای شهری استخراج شده است. ضریب آلفای کرونباخ این پرسشنامه 0.82 است که بزرگتر از 0.7می باشد و نشانگر اعتبار پایایی آن است. جامعه آماری شامل زنان بالای 15 سال شهر مراغه می باشد و برای برآورد حجم نمونه از فرمولکوکران، تعداد 200 نفر انتخاب شده اند و در قسمت تحلیل پرسشنامه با استفاده از آزمون فریدمن اقدام به رتبه بندی شاخص های مستخرجاز مطالعات اسنادی شده و در نهایت شاخص ها براساس ابعاد طراحی شهری طبقه بندی و اولویت بندی شده است.

عدالت جنسیتی ، فضای شهری ، حضور بانوان ، طراحی شهری