بهزاد ستاری - دانشجوی کارشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد هشترود
فرامز لطفی - استاد دانشکده حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی واحد هشترود
شیما مصیبی فر - دانشجوی کارشناسی دانشگاه فرهنگیان واحد ورامین

اتانازی بیانگر اجرای اعمال بدون درد به منظور خاتمه دادن به حیات افرادی است که از بیماری لاعلاج و بی انتهایی رنج می برند. اتانازی به دو قسم فعال و منفعل تقسیم می شود. آنچه که در این نوشته مورد تامل است تحلیل و نقد اتانازی منفعلانه از بعد اخلاق، فقه و حقوق موضوعه و راهکارهای مواجهه با آن می باشد. علیرغم اینکه کلیه ادیان ها، نفس انسان را محترم شمرده و برای انسان عزت نفس قایل شده اند ولی اتانازی منفعلانه در مقررات برخی از کشورها جنبه قانونی یافته است و در کشورهای اسلامی ، از جمله مقررات ایران به لحاظ ابهام قانون یا سهل انگاری در تنظیم آن و یا عدم توجه به مبانی دقیق فقهی ، شایبه امکان انجام اتانازی را تقویت می کند. اگرچه برای بیماری های لاعلاج به دلیل بی فایده بودن ادامه درمان ، معالجه و درمان را بر پزشک و بیمار واجب ندانیم در این صورت ترک درمان کهاصطلاحا اتانازی انفعالی است شرعا جایز و فاقد اشکال میگردد، ولی این امر نمی تواند دلیلی بر موجه تلقی نمودن اتانازی انفعالی گردد زیرا در اصل اتانازی فعال و منفعل به لحاظ اخلاقی و ماهیتی هیچ تفاوتی باهم ندارند، و نمی توان با توسل به تفاوت های صوری و ادعایی، مهملی برای جواز اخلاقی اتانازیای منفعل دست و پا کرد. از طرفی با مشروعیت بخشیدن و قانونی شدن اتانازی منفلانه چه در کشور های اسلامی و غیر اسلامی، حرمت نفس انسان از بین می رود و پتانسیلی برای سواستفاده بوجود می آید و زندگی و حیات ارزش خود را از دست داده و راه را برای خودکشی و دگر کشی سفارشی هموار می سازد و همچنین قبح قتل نفس را از میان می برد. که در تحقیق حاضر، با رعایت اختصار راهکارهایی جهت مقابله با این مقوله در قالب پیشنهادات تقدیم می گردد.

اتانازی، منفعلانه، قتل، ترحم، ترک فعل