مقایسه پرخاشگری در نوجوانان ورزشکار رزمی و غیررزمی تهران

با توجه به اینکه بحث خشم در میان ورزشکاران، از موضوعات مهم در حوزه روانشناسی ورزش محسوب می شود و اثرات احتمالی نوع ورزش بر پرخاشگری و یادگیری آن از دیرباز مورد توجه محققان بوده است و ورزشهای رزمی می توانند اثرات متعددی بر رفتار نوجوانان داشته باشند، لذا محقق در این تحقیق قصد دارد میزان پرخاشگری را در بین ورزشکاران رشته های رزمی بدلیل ماهیت خشن این نوع ورزش و احتمال یادگیری آن، با رشتههایغیررزمی مورد مقایسه قرار دهد. جامعهآماری شامل کلیه نوجوانان پسر ورزشکار رشته های رزمی و غیر رزمی باشگاه های شهر تهران بود که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای، 120 نفر از ورزشکاران در چهار رشته ورزشی رزمی و غیر رزمی انتخاب و با استفاده از پرسشنامه پرخاشگری AGQ و آیزنگ مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج با استفاده از آزمون معنادار t استودنت برای گروه های مستقل و تحلیل واریانس و با استفاده از نرم افزار spss مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که بین پرخاشگری ورزشکاران رزمی و غیر رزمی از لحاظ آماری تفاوت معنی داری وجود ندارد و علت ادراک پرخاشگری بیشتر در ورزشکاران رزمی کار میتواند بعلت برخوردهای بدنی، خستگی مفرط، فشارهای جسمانی، محرک های هیجانی شدید و ... باشد که میتوان با راهکارهایی نظیر نظارت بر عملکرد داوران، کنترل تماشاچیان، استفاده از روانشناس در تیمهای ورزشی، استفاده از تن آرامی و ... آن را به حداقل رساند.

Keywords:

خشم , روانشناسی ورزش , یادگیری پرخاشگری , مقایسه