علی اکبر فرهنگی - استاد و مدیر گروه مدیریت دولتی و رسانه ای دانشگاه تهران

اگر تاریخ پر رمز و راز بشر را واکاوی کنیم، پس از استقرار در روستاها و شهرها و دستیابی به بهره برداری از زمین، سه دوره کاملا متمایز را در این تاریخ می توان تمیز داد؛ اول عصر دامداری- کشاورزی، دوم عصر صنعت و صنعت گرایی و سموم عصر فراصنعتی یا عصر اطلاعات و ارتباطات. دوران اول هزارها سال طول کشید تا به تدریج بشر به عصر صنعتی دست یافت. از زمان های پیش از شش هزار سال قبل از میلاد مسیح تا اختراع ماشین بخار توسط «وات» در سال 1756 و استقرار آن در سال های 1830 به بعد بشر در عصر دامداری- کشاورزی می زیست و کلیه الزامات تمدنی این دوران براو حاکم بود و از پارادیم خاص این دوران تبعیت می نمود. پس از ورود «ماشین بخار» به زندگی آدمی تمام «الگوهای حاکم» به تدریج فروریخت و «الگوهای جدیدی» در زمینه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، حقوقی، دیوان سالاری و فناوری پدیدار شد. این الگوها که با الگوهای پیشین کاملا متفاوت بوده اساسا از سازوکارهای دیگری تبعیت می کردند و الزامات ویژه ای را طلب می کردند. دیگر، الگوهای پیشین پاسخگوی الزامات حاکم نبوده و دگرگونی اجتناب ناپذیر بود. هنوز چند سالی از استقرار نظام صنعتی به تعبیری دیگر «مدرنسیم» نگذشته بود که حال دگرگون شد و اختراع دیگری زمدگی بشر را به شدت تحت تاثیر خود قرار داد و او را وارد عصر سوم نمود. این اختراع و تکامل، ورود رایانه های شخصی به عرصه عمومی می بود و فراگیر شدن آن و به تبع آن اطلاعات در تمام کره زمین با اندک تفاوت در نقاط مختلف و گروه ها و اجماعات بشریت وارد دوران دیگری از تمدن خود گردید.