آوا خدیوپور - کارشناس معماری، موسسه آموزش عالی دانش پژوهان
سیدیوسف احمدی - استادیار، موسسه آموزش عالی دانش پژوهان

تعلیم و تربیت کودکان امری است گروهی و مشترک میان همه جوامع بشرکه می تواند ما را در دستیابی به محلات پایدار یاری رساند.با گذز زمان و حضور موثر و اثر بخش اجتماع در فعالیت های مشارکتی ابعاد اجتماعی تعلق به مکان به عنوان پیوند میان انسان با مکانشکل می گیرد. مدارس اجتماعی در واقع فرایندی است مشارکتی میان مدرسه، مدیریت، معلمان، موسسات مددکاری و بهداشتی بههمراه دیگر سهام داران، که در کنار اجتماع و به دنبال شناسایی موانع موجود بر سر راه یادگیری کودکان و همچنین ایجاد بستر مناسبیاز فرصت های مشارکتی برای خانواده ها، در طول پروسه ی یادگیری، قرار می گیرد. این پژوهش به دنبال شکل گیری و تقویت دلبستگیساکنان با محله در راستای ایجاد محلاتی پایدار به بررسی پیرامون چگونگی شکل گیری این مدارس در شهر اصفهان می پردازد. تحقیقحاضر به لحاظ ماهیت کیفی بوده و به دنبال مرور ادبیات نظری با استفاده از مشاهدات میدانی، مصاحبه و پرسش نامه به تدوین دستورالعملطراحی مدارس اجتماعی با هدف ایجاد حس تعلق به مکان به منظور دستیابی به محلات پایدار می باشد. نتایج حاصل از این پژوهش ابعادموثر در شکل گیری این مدارس را به سه بعد عملکردی، کیفیت ساخت و حوزه تاثیر تقسیم نموده و به تشریح بعد عملکردی آن میپردازد.

محلات پایدار، تعلق به مکان، مدرسه اجتماعی