نقش برنامه ریزی شهری در کاهش آسیب پذیری ساختمان ها و ابنیه فنی در برابر زلزله (مطالعه موردی شهر سمنان)

در میان تمام سطوح برنامه ریزی کالبدی، سطح میانی شهرسازی، کارآمدترین سطح برنامه ریزی برای کاهش آسیب پذیری شهر دربرابر زلزله می باشد. در اینجا می توانیم با استفاده از تمهیدات برنامه ریزی، شهرها را به گونه ای طراحی و برنامه ریزی کنیم که بههنگام وقوع زلزله کمترین آسیب به آنها وارد شود. با توجه به اهمیت و انجام گسترده تمهیدات ساختمانی که در حیطه مهندسیساختمان جهت مقاوم سازی سکونتگاههای انسانی در برابر زلزله انجام شده و می شود. لزوم برنامه ریزی برای بافت های مختلف شهریبا توجه به عدم وجود پهنه بندی برخی شهرها جهت اولویت بندی ارایه طرح نوسازی و بهسازی امری ضروری و اجتناب ناپذیر است،همه این برنامه ریزی ها در شهری همانند سمنان درصورتی قابل اجرا میباشد که استفاده از فناوری های جدید همانند GIS در آنمدنظر قرار گرفته و با تعیین قوانین کاربردی قابلیت اجرایی پیدا نمایند. با توجه به مهمترین ویژگی های ساختمانی و جمعیتی در شهرسمنان به عنوان نمونه مورد مطالعه و استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی و روش AHP و ترکیب لایه ها تحلیل صورت می گیرد ودر نهایت اولویت بندی بافت های مختلف شهری جهت نوسازی و مقاوم سازی نمایش داده می شوند در این تحقیق با تحلیل گرافیکیمشخص می شود ساختمان هایی که در قسمت های جنوبی و مرکزی شهر قرار دارند بایستی در بالاترین اولویت پیشنهادی جهتنوسازی و مقاوم سازی قرار گیرند.

Keywords:

برنامه ریزی شهری , آسیب پذیری , زلزله , سمنان