مصطفی مظاهری - دانشجو دکتری جغرافیای سیاسی دانشگاه تهران

یکی از مراکز و بخش های مهم توسعه و پیشرفت جوامع در مناطق مختلف گیتی، نظام آموزش عالی و جایگاه رفیع آن در پیشبرد سیاست ها و اهداف گوناگون جوامع میباشد. نظام آموزش عالی بسته به شرایط داخلی و خارجی کشورها، رسالت های مهمیدارد. خروجی های نظام آموزش عالی در زمینههای سیاسی، فرهنگی و اقتصادی و هنری و غیره حایز اهمیت فراوان است. خصوصا0 در بعد مسایل هویتی و اعتقادی، نقش نظام آموزش عالی پررنگتر است که این مسیله در جوامع چند قومی که دارای تنوع مذهبی و قومی فراوان است، محسوس تر است. در این میان، کشور ایران با خرده فرهنگ های مختلف و تنوع قومیتی حاکم بر آن، همواره سعی داشته است که در بین اقوام گوناگون، همبستگی ایجاده کرده تا از تنش های احتمالی موجود بکاهد. ارگآنهای زیادی در این زمینه نقش دارند ولی نظام آموزش عالی در تحکیم همگرایی بین قومیتها و تقلیل واگرایی بین آنها، کارکرد های مهمیدارد. با این وجود، نتایج مطالعات و شرایط موجود در جامعه ایران، مانند ظهور جنبش های دانشجویی اقوام مختلف، نشان میدهد که نظام آموزش عالی در مسیله قومیتها با فراز و نشیب های متفاوتی روبه رو بوده و در برخی موارد، توفیق چندانی در تقویت همگرایی آنها نداشته است. لذا تحقیق حاضر با روش توصیفی -تحلیلی در پی آن است تا عملکرد نظام آموزش عالی در مسیله همگرایی و واگرایی اقوام را مورد نقد و بررسی قرار داده و راهکارهای مناسب را ارایه دهد.

نظام آموزش عالی، همگرایی، واگرایی، اقوام، ایران