قربانعلی ابراهیمی - استادیاروعضو هیات علمی گروه علوم اجتماعی دانشگاه مازندران
مجتبی صفاری بادی - دانشجوی کارشناسی ارشددانشگاه مازندران

این مقاله درصدد نقد و بررسی پژوهش هایی است که در مورد مشارکت سیاسی در داخل و خارج از کشور انجام شده است. در این راستا، پژوهش های فراوانی به انجام رسیده است که تعدادی از این پژوهش ها، با درنظر گرفتن متغیر مستقل و اثرگذار جامعه پذیری سیاسی که از دل نظریه فرهنگ سیاسی گرفته شده است، به تببین میزان و نوع مشارکت سیاسی در میان افراد پرداخته اند. این پژوهش سعی دارد پژوهش هایی که در مورد مشارکت سیاسی با تاکید بر متغیر جامعه پذیری سیاسی به انجام رسیده اند را نقد و واکاوی کند تا نقاط ضعف این پژوهش ها مشخص و راهنمایی برای مطالعات آینده در رابطه با این موضوع باشد. به این منظور در این پژوهش از مقالات و مطالعاتی همچون: مصطفایی و خارستانی(1393)، سروش و حسینی(1392)، طیبی نیا و نقدی(1391)، ثقفی نژاد و همکاران(1390)، فاضلی و خوشفر(1389)، هاشمی و همکاران(1388)، فیروزجایی و جهانگیری(1387)، ادیبی سده و کیهانی(1385)، در داخل کشور و فوکس (2015)، کاپچیک و کاتلاو (2015)، کندی و همکاران(2015)، کواینتلر و هوق (2012)، کواینتلر و همکارانش(2011) و آلسینا و گیولیانو (2011)، در خارج از کشور استفاده شده است. در نتیجه این پژوهش نقاط ضعفی همچون تعداد کم پژوهش در رابطه با موضوع تاثیر جامعه پذیری سیاسی بر مشارکت سیاسی، عدم درنظر گرفتن رابطه مستقیم جامعه پذیری سیاسی و مشارکت سیاسی، مطالعه و بررسی موضوع در میان گروه سنی خاص از جمعیت، غفلت از مطالعه کارگزاری های جامعه پذیری مشخص شده است.

مشارکت سیاسی، جامعه پذیری سیاسی، فرهنگ سیاسی، کارگزاری های جامعه پذیری