بهنام هژبرخواه - حوزه علمیه علی بن ابی طالب علیه السلام
یوسف رجبی

مردم سالاری دینی با دموکراسی های غربی به دلیل ماهیت ومبنا تفاوت هایی دارند، به طوری که این تفاوت ها موجب شده تا مردم سالاری دینی به عنوان مدل منحصر به فردی جلوه نماید. دموکراسی بر مبنای حاکمیت اکثریت مردم بنا شده و ارتباط آن یکسره با خواست مردم می باشد، ولی مردم سالاری دینی براساس خواست مردم و مبتنی بر وحی و حیات معقول است، طوری که خواست مردم در حقانیت آن تاثیری ندارد، بلکه به مقوله مقبولیت ارتباط پیدا می کند. دموکراسی همچنین با زمان و نظر اندیشمندان دچار دگرگونی شده است، اما در مردم سالاری دینی به دلیل ارتباط آن با گوهر حقیقت، یک چهره و بطن از مردم سالاری دینی داریم و مبانی و احکام دین، ملاک و معیار این مدل می باشد. بنابراین در مردم سالاری دینی، مقبولیت و مشروعیت دو امر جداگانه است که از یک سو مقبولیت با خواست مردم و از سوی دیگر مشروعیت با حاکمیت الهی ارتباط می یابد. حال آنکه در دموکراسی، معنای واحدی می یابد و اکثریت ملاک حقانیت می باشد. از این منظر در دموکراسی با حقیقت ها روبرو هستیم، اما در مردم سالاری دینی حقانیت و حقیقت با حاکمیت الهی ارتباط پیدا می کند.

مردم سالاری دینی، دموکراسی غربی، مبانی فقهی