علیرضا یارخدا - کارشناس ارشد ادبیات ، دبیرآموزش و پرورش
پروین افصحی - کارشناس ارشد تاریخ ، دبیرآموزش و پرورش

عشق ، زیبا ترین اسطوره ی هستی وکهن ترین الگوی ازلی وجاودانه است ،که با سرشت آدمی عجین گشته دررفتار،کردار،عاطفه وهنر جلوه نمایی کرده و جان مایه همه عاشقانه ها ،تغزل ها و زیباآفرینی ها قرار می گیرد .ادبیات فارسیبر بطن خود آثاری دارد که سرچشمه همه این زرایش های ادبی عشق است .در ادبیات معاصر ما ، حسین منزوی شاعری است که خود را عشق می نامد و غزلش بیش از همه به وصف عشق وعاشق و معشوق می پردازد، غزل منزوی با نوآوری های زمانهدمساز است ونه تنها غزل او آسمانی و فراتر از ماست بلکه با ما زندگانی می کند وعاشق را به تکاپو و معشوق را به پویاییوتلاش وا می دارد. این عشق دو سویه پندار های دیرین را در ذهن ما دگرگون می کند .ودر نهایت امر، به معراج عاطفت و شکوه ماه بلند عشق دست می یابد. غزل منزوی جولانگاه تجسم عشقی ملموس و نوین است ،که با صدای دلنشین عشقآسایش لحظه های زیبای زندگی را به ما نوید می دهد تا در دنیای پر فراز و نشیب امروز با عشق به اصل خویش رجعت کنیم. این جستار ،تلاشی است برای بیان جلوه ای از این لحظات ناب عاشقانه درگلگشت غزل های شاعری که هم نوا با عشق است

حسین منزوی ، غزل ، عشق ، عاشق ، معشوق ،وصال